Biz büyüttük ağacı, hani eriklerimiz?
Bahçemiz de yok artık, hani terliklerimiz!?
“Tekrar geliriz” dedin, ben bahçemi özledim,
Gözüm kadar parlardı, hani erikler Anne!...

Dereye bakardık ya o da betonlanmıştı,
Yağmurda çağlayışı bana ninni gelirdi.
Gözlerimde yeşildin, İçimiz beton doldu,
Köpeğimiz nerede?... ya ben, neredeyim Anne!?...

Daha lüks olacakmış, dediniz; çocukluğum!
Benden aldınız beni, hani arkadaşlarım?
Sönmüş meğer hayâtım, baksana destan oldum;
Hadi ben çocuğum ya sende ne hüzün Anne?...

Seven komşular da yok; yok artık çocukluğum…
Beni alıp- satana, söyleyin burukluğum!
Kabuk dumanı kokan, daracık oyunluğum,
Arkadaşlarım nerde?... hani, hayâtım Anne…

Erik dalları verin son defâ ellerime,
Sövmeyin o yıkıma!... kafeste kuşum Anne…
Ağlatanlar ummasın, salıncağımdı sokak;
Sallansınlar durmadan, bana yandıkça Anne!.

Kadir Yeter. 28.4.2016 Perşembe. TRABZON.