Sessiz ve soğuk gece

Kulaklarımda duyulan sesin senin olmasını isterdim, kızmanı bile özledim ANNE…
Bir nefes bir dokunuş... ’Üşüme’ kızım diye söylemeni isterdim bu gece...
Kol kanat olmanı isterdim, tüm üzüntülerime...
’Özledim’ be ANNE sımsıkı sarılmanı istersim...
Karanlık gecelerde rüyalarıma gelmeni isterdim,
Bahar dalları gibi, mutluluğun resmi olmanı isterdim ...
Gelsen yaslasam başımı omuzuna, ağlasam hıçkıra hıçkıra...
Geçermi üşümem yüreğimin acıması dinermi ANNE…
Geçer elbet bilirim.
Gözlerimde yaşlar birikmez yüreğim daralmaz...
Suları yeşil şelalerde buluşsak bu gece, ben öpsem koklasam seni…

Ama ANNE gelmiyorsun düşlerime, aramızdaki bütün mesafeleri kaldırsak...
Bu geceler sensiz buz gibi soğuk ANNE...
Ateşler içinde de olsa bedenim Üşüyorum...
Sol yanımda donmuş sanki, gözyaşlarımda gözlerim de...
Yoksun ya ,ruhumun sesi hüzün kuyusunun en derin yerinde inliyor ANNE...
Ve ben en şiddetli şiirler biriktiriyorum karanlık gecelerde...

Özlemek kor ateşe dokunmak gibiymiş öğrendim;
Lakin ben yokluğunda hep üşüyorum ANNE…
Bir dokunsan saçlarıma yeri dolmayan şefkatinle..
Geçerdi hüznüm biliyorum ...
Susmayı öğrendim ben ANNE susuyorum artık her şeye hem de öyle derin susuyorumki...
Son bahar yaprağı gibi düşüyorum Sessizliğe...
Bir bilsen ne kadar çok isterdim anlaşılmayı konuşmayı ama sen yoksun ki ANNE…