efkar başmış yine
yüreğimin imgelerini
kime ne anlatırsın
söylesen de alamaz ki

erimez oldu gönül bahçesinin karları
dumanı tüten baca da kalmadı artık
sardı mekanı beyazı
sorulmuyor sabahın ayazı

kıskanır oldu hayat
şiir işler durur serinliğini zamanın
ruhunun derinliğine
boyalı elleriyle biteviye
hayat boyar durur kendini
bir hoş seda ile
sitemkar yağmurlar yağar bazen
gönül bahçemize
dağıtır renklerini
her kes nasibini alsın diye

çiçekler ıslanırken gördüm
yaprağında hep hüzün vardı
yıkılan umutların yolları dardı
ah aşk orada olsaydı yakardı
yine senin kanepede sevenler
sevgi içine doğuyordu
dudakları demlenirken
öylesine bir aşkla

ay doğar ya gece vakti
gözleri var bal rengi
sorulur mu hiç
şu kız kimin dengi
yakışan yanındaki rengi

boş vermişiz artık
hep yalnız büyüdü
bu sokağın öksüz çocukları
yorgun günün eşiklerine
çığ düşmüş beyazında kirpiklerine
kapanmak üzere prangalarımız
tutunacak bir dal kalmamış
bir tek umut bile yok
sevda el ele tutuşup gitmiş
aşktan yana

Behçet Bük 1375/25.4.2016