Ne güzel şiirler vardı bir zamanlar
Zamana meydan okuyan

Nasıl güzel şairler vardı
Buram buram şiir kokan
Bir tek dizesi bile
Ömrü şekillendiren
Bir kuplesi memleket sevdası tüten

Ne güzel adamlar vardı adam gibi seven
Ne hülyalı kadınlar vardı hülyalara salan
Şiirler okurlardı birbirlerine
Şiirden elbiseler giydirip

Aşkı biz onlardan öğrendik
Sevdanın ölümsüzlüğünü
İdeallerin kutsiyetini
Karşılıksız koşulsuz sevmeyi
Onlar fısıldadı kulağımıza hiç çıkmamak üzere

Söylenmemiş sözlerin girilmemiş denizlerin olduğunu
Sayısız duyguların gök kubbeli çınarlar altında demlendiğini
Yıldızların birbirleriyle konuştuğunu
Hep onlar öğretti bize

Ne şiirler bıraktılar belge niteliğinde
Yıllarca sevgiler ışıklar biriktirdiler avuçlarında
İnsanlığa armağan niyetiyle

Bazıları okudu anladı ve uyandı
Bazıları okurken uyuyakaldı

Bizler onların açtığı aydınlık çiçekli yolda koştuk
Düşe kalka

Bu nedenle sevmeyi cesareti mücadeleyi bildik
Zor olanı seçtik sıradanlığın yerine
En kurak mevsimlerde çiçeğe durdu yarınlarımız
Biz sevdik sevildik ve meydan okuduk hayata
İki bardak çayın anlamı çok büyüktü anılarımızda…

İki Bardak Çay
çaycı iki bardak çay getirdi
kadın mutluydu
sevdiğiyle birlikte çay içecekti
çaylar demli
bardaklar kristal göründü gözüne
adam bardaklara baktı
kirli gördü
çayları döktü
bilmedi bilemedi
o çayları dökerken yere
kadın gözyaşlarını dökmüştü içine

Leyla Gül Varoğlu