1
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
1220
Okunma
soğuk kaldırımlarda buza kesti bu gidiş,
lûzumsuz gelenlere; şimdilerde çok ihtiyacım var
adımı az önce, bir daha söktüm bedenimden,
dokunmuyor yokluğun, ruhumun kızılına,
sahibi olduğum tek oda;
içinde ki yalnızlık, diyeceğim amma...!
susadığını duymamaya alıştıkça,
yüreğini cezalandırmaya tehâmmûl;
avcumda ölen yasemenleri,
kuru okyanusa gömdüğüm;
yağmur damlasından aşırı mezarlarım var....
geride kalan nef/e/sin;
tamamını kaplamalı derin yaralar,
ötesini düşünmemeli korku denen ahmak,
geçmemişi, bu günle karıştırmak;
gerçeğin sesinden oldukça ırak,
iç çekilene pişmanlık denilir; alayı yalan,
keşkeyle başlayan cümleler her sona tuzak,
ve farkına varabilmeli insan/kere/insan;
yaşanan, yaşandığı yerde, acıttığı kadar kalmalı..
DENGE /siz/
karan
Cevap Yaz