1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
951
Okunma
Yokluğuna alışmaya çalıştığım gecelerde mecburiyeti bilirdim.
Şimdi aynı şehirde nefes alamayışımızın hüznü sarıyor huzur sokağını.
Geceleri iple çekerdim.
Artık ne bu kapı çalacak ne zil.
Bu gece hiç bir sevince açılmayacak.
Bir kucaklama hissi sarmayacak kollarımı.
Saatler geçiyormuş da sensizlik geçmiyormuş anladım.
Sürgünüm heceler düğüm.
Zamansız bir gidiş bu.
Öyle hazin sitemsiz.
Sesin hâlâ kulağımda.
Evimde ayak izlerin.
Ve kokun boynumda.
Nefesimdesin öyle çekmişliğim var.
Yokluğunun adını koyamıyorum.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz