0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
528
Okunma
Sen yoksun! mahrum kaldım her şeyden,
Yaşadığım günümden, gecemden, ömürden,
Kap karanlık sabah ve doğmayan güneşten,
Birde beni hayata bağlayan o gülüşünden.
Sen yoksun! ben senden uzakta mahsunum,
Uzaktasın sensiz bir zindanda mahpusum!
Elim kolum bağlı hep hayalinle avunmuşum,
Sadece yarısı yırtık bir resme bakıp kalmışım.
Kader, ah kader sensiz yaşamayı öğretti bana!
Odamın bir köşesinde mahkûm etti kıvrılmaya,
Derdi bağrıma basıp sesiz`ce yokluğuna isyana,
Ve sadece bom boş odada kokunla yaşamaya.
Var`mı bu acının tedavisi, yoksa umutsuzmu?
Yoksa bu çırpınışlar hep böyle şuursuzmu?
Ya`da bu çekilen acılar hep lüzumsuzmu?
Veyahut bu tutarsız umut ömre cefamı?
5.0
100% (1)
