Can! ..
Hangi umudun ardına sığınıp kalsan
Sonu yangındır.
Bir ucunda ihanet
Ötekisinde kan.
Geçmişe tutsak,
Geleceğe hasret
Öksüz ve yetim sevdalar
Ve aynı sevdalarda tomurcuklanmış
Seraptır mutluluklar.
Kavuşamazsın ya, ayrı da duramazsın.
Hüznün dudaklarıdır alnına değen
Acıları susturamazsın

Hazan yeli Can! ..
Ne zaman eser bilinmez.
Bir küstüm çiçeğidir umut
Ve mutluluk kirpiklerinde asılı iki damlacık
Ha düştü ha düşecek.
Ne dünyayı tutturabilirsin yerine beş çiviyle kazığı kopuk
Ne bir parçan kalır geriye birileriyle bölüşecek.

Bilinmiyor can..
Bir muştunun peşinde
Bir sevginin düşünde
Ve içinde yaktığın umudun ateşinde
Sen misin tırmanan Çankaya yokuşunda ki
Sen mi arşınlıyorsun caddelerini Ankara’nın
Sen misin gittiğini sanan attığın adımlarda?
Yoksa az daha mı hırpalanıp tükeniyorsun
Her adımda kaldırımlarda.

Son yolculuklarımızı hep erkene almışız.
Belki de çırpınışlarımız bundan.
Beyhudeler de parçalanmışız.
Bunalmışız Can..
Bunalmışız..

Gene de söyleyeceğiz türkülerimizi.
Notasını kimselerin bilmediği.
Sen her sabah taptaze umutlar doğuracaksın
İnadına çınlayacak kurşun dökülü kulaklarda sesin
Çünkü Can..
Çünkü sen bir annesin..