Örselenmiş yaşamların kıyısındayım
Temize çekiyorum sessiz çığlığını,
Yorgun usumda.
Gecenin en koyusunda
Adın dolaşıyor.
Ben yüzünün kıvrımlarında
En saf halini ararken
Her karesine bir şiir iliştiriyorum.
Dilimin alışkanlığı olmalı adın
Yüreğimin kırık zulasına yerleşen.
Hatıralar üşüyor saçlarımda
Anları hapsettiğim avuçlarımda
Hazin bir yokluk.
Hüzzam bir şarkı
Çekiyor kendi eksenine…
Üşüyor diğer bir güne devrilen gece
Sızıyor ezgiye hasretlik diye
Dudak arayan ten boşluğunda.
Dostluğu okşarken
Ürperirdi zaman
Gece yanık ovalara inerken
Menzilinde ihanet,
Günlüğümüze işlenmiş hain bir yara
Yazın kışa takası gibi yazgımız…
Yine başladı kum fırtınaları
Islak çölleri güneşe seriyorum
Şırıltılı nakaratlarda
Bir serap misali
Seni bin yıllık dostum gibi seviyorum…

27/09/2015 Ümran ÖZTÜRK