yanlış bir limandaki
yanlış bir gemiydi sevmelerim



yokluğunun deniz mavisiydi rotam
hoyrat kıyılarımı döven kır saçlı lacivertti yalnızlığım



karanfil yanığı bir tendi aklımdaki firar
sürgündü geceye ateş açan tüm düş çiçekleri



her ne kadar çıldırırcasına sevişse de kahrolası umutlarım
sirayet etse de aşk tüm tutsaklığıyla damarlarıma
kırmızı dudaklı yangınlarındı son nefesim



biz
doğuştan kalbi delik olan bu sevdanın
infazı gecikmiş sevişmeleriydik belki de



şimdi
suskunluğumu ters yüz edip
yazmanın vakti midir bilemedim



ağlamaktı belki de gülmenin diğer yarısı
kim bilir belki de ölmekti sensizliğin karşı kıyısı

ve ben kadınım
tüm kıyametler bendeyken bile ölemedim



içimdeki peronlarda sansürledim hiçliğimi
bir yaralı kuşun kanadıydı geçmişim



bu şehrin rimeli akmış kirpikleri
ve bu kaldırımların adım adım gözyaşı bendim aslında
uykusu bölünmüş her eksik gece gibi



eşkalin diyorum
uzak kalsın dedikçe düşlerime
gözlerin bir zindan daha kurar oldu gecelerime

diyorum ya
içimde çoğaldıkça köşe başları
tüm enkaz bakışlı çıkmaz sokaklarım olur kaybolmuşluğum



eyy
saçlarına sürdüğün tuzlu nefesinle
göğsünde denizi çalkalayan kadın
vakitsiz ve sefersiz her içime doğuşunda
pusulasız bir ben daha batar sürgünlerinde bilesin


ve sen kadınım
doğmayan şafaklarımı ver bana

ver ki
bende hiç düşünmeden güneşlerimi bağışlayım sana…









ilhanaşıcınisanikibinonaltı