Şafak sıyrıldı gözlerimin önüne her şey net bir şekilde haykırdı
yüreğime katre katre yıkandı eyvahlarım

hayat koridorları şebime düşerken peş peşe sürüklese
içimde bir şey götürür beni Mevlaya Mevlaya

Ah be yaradanım ne büyüksün sen ben ki sadece bir insanım
kanarım sükut sükut yalan dünyaya

hayat yirmi dört saattir sanki geceleri yaşarken
gündüzlerimi bulut götürür göklerim gürler ve giryanlarım akar
ben onlarda takılı kalırken göremem güneşin kalbimde parladığını
bana gel gel deyişini

her bir geceyi yürek kandilleri ışıtırken aşka boyanır mevsimler
beş parmağımın namazı hatırlatmasına ne demeli el işareti ile
nerede borcun der gibicisine sillesini gösterir iklimler

kibirli nefsimin oyuncağı olan hayatımın kurbanıyım
bazı zaman koruyan meleğimi kovalamış iblislerim

işte bak yine geldim kapına inleyen günahlarımla
hayatımın tercübesizliğini işaret eden bu beş parmağımın
zulmünden kurtar Ya Rabbim

zemheri günahları yine diz çöküyor önünde Vav gibi bükük
yalvarır durur dergahında


Elif gibi yalnız ben
isterim ki

kayıp olmuş her nefse tebesümler yağdır Recaipten
Cennetini,Cemâlini sevgilini görüp dingin eyle

bitmez tükenmez hasbıhâllerin mevzusunun huzuru filizlensin
artık ruhumun Nun çöllerinde mevetan

arzularım
iki cümle var ve yok olmak
ol deyişinle duamı
amin eyle


zikirler biriktirdim han’ima Hak olsun diye ömrüm ömürler

Vavla başlayan hayatıma Elif ile noktalamak arzusu
feryadında tıkanır nefesim
yenildim baharların cilvesine bazen

A Y Ş E dört harf ise eğer
dört kitap hatırına
dört halife

d ö r t cümle

af et beni
afet bu kulunu

Ayşe KAVAK




Bir kandil gülü savur sevdiklerine, size onlardan gülücükler getirsin öyle içten öyle samimi ol ki göz yaşlarını bile tebessüme çevirsin. Kandiliniz mübarek olsun.