- Mektup No:6 - Anneme… -


“Dünyanın en değerli varlığına…”


Sen sormadan ben sorayım, madem anne biliyorsa
Dert başımda dolanmaktan neden bıkmaz oldu ana.
Üzülme sen, sordum yalnız; ne çıkar çok geliyorsa?
Nefesimi kesse de dert, canı sıkmaz oldu ana.

Bir kez karşı çıkmış olsam, kaderin “yok” deyişine
Bir kez “olmaz” demiş olsam “mutluluk çok” deyişine
Kızar mıydım dostlarımın “gözümüz tok” deyişine?
Ama gözü doyanların sesi çıkmaz oldu ana.

Ne söylesem, birileri alınıyor derdi gibi
Kime sorsam başı mamur, alemin tek merdi gibi.
Ah be anam, ben istedim; Rabbim fazla verdi gibi
Yine de sen çok üzülme, o da yıkmaz oldu ana.

Ana, ben ki beşiklere belediğin tek oğlunum
Onur denen ak süzgeçten elediğin tek oğlunum
Ben ki yüce Yaradan’dan dilediğin tek oğlunum
Bil ki helal yemiş oğlun yere bakmaz oldu ana.

Ana, sana ne söylesem eksik kalacak bilirim
“Bir derdim var ana” desem, gözün dalacak bilirim
Sen ağlarsan, bahar senden umut çalacak bilirim
Çünkü yağmur yağsa bile seller akmaz oldu ana.

Ana, üzme sen kendini; büyür olduk fark etmeden
Biz de görür olduk ömrü, akıl çok geç çark etmeden.
Tek hatam var, yorgun gönül kâinatı terk etmeden
Ateşimiz cürmü kadar çıra yakmaz oldu ana.




28.03.2008

Beylikdüzü