Onurluyum,
aranmadığım izlerde sabredemem.
Gitmek zamanıdır bir deli duygunun hırçınlığında.
Pişmanlıkların kar etmediği hazin sona mecburum, biliyorum.
Biliyorum ki, kahırlar içimde hep olacak...
Kimse senin gibi gülemeyecek,
senin gibi dokunamayacak,
kimseyi senin kadar sevemeyeceğimi anlayacağım,
bocalayacağım,
nefes alamaz hale geleceğim,
birkaç saatlik bir uykuya bile hasret kalacağım,
ki kapasam da gözlerimi terk etmeyecek hayalin,
gecelerin kollarında teselli arayıp da bulamayacağım,
ya kahredip
başımı önüme eğip
alıp başımı gideceğim,
ya da senden gelecek tek bir haberi umutsuzca bekleyeceğim…
Sabredemeyeceğim tükenmek bilmez zamana,
tükenip yok olmayı sindirmişken yüreğim.
Umutlarımı yok etmeyi sindiremeyeceğim içime belki dönersin diye...
Yaşamayı sürdüreceğim bir şekilde,
yarım yamalak umutlarla.
Hep eksik kalacak bir şeyler.
Heyecanlarım eskisi kadar olmayacak,
denediğim hiçbir ilişki sana duyduğum aşkın yerini tutamayacak.
Sendeki sıcaklığı kimsede bulamadığımı fark edeceğim...
Bir başkasıyla yaşadığın mutluluğu anlatamayacaksın bana,
senden asla vazgeçemeyeceğim.
Asla kabullenemeyeceğim bittiğini.
Dönmeni ve beni sevdiğini söylemeni umut edeceğim belki diye diye,
dönmeyeceğini bile bile...