Sesli ağlayandan değil de
Sessizce içine bastırarak ağlayandan
’Kork’ derdi babam hep
Şimdi şimdi anlıyorum..
Yavaş yavaş...
Kalbim bıktım artık ;
Yeter dercesine atıyordu hep...
Üst üste gelenlerden kaçmak istiyordum oysa ki..
Sanki bırakıyorlarmış gibi yakamı...
Sır küpü ola ola
Dert küpü olmayı öğrendim...
Çok erkenken
Atmak istemiyordu artık kalbim...
Boşver , kim için, niçin yaşıyorsun
Şu hayat denen ölümlü dünyada
Dercesine acıtıyordu sanki..
Arada da sızlıyordu
Ama aldıran kim...
Tutamıyorum artık içimdekileri
Söküp atmak istiyorum yüreğimi
Ağır geliyor anlatamıyorum ki...

Küçücük mutluluklar bile fazla sanki bana...
Verdiği mutlulukları hayat
Geri alıyorum dercesine....
Yine yerini hüzünlere bırakıyordu,
Akıtıyordu yaşlarını bir sel gibi
Toprağa....
Toprakta artık ağırlaştı sanki...
O da taşıyamıyorum diyor sanki...

Zaten yaşamak dediğin nedir ki?
Ufak mutluluklar dizini....
Ufak diyorum çünkü
Büyükleri taşıyacak kadar kalbim yok ki benim...
Sonrası ağır geliyor yaşamıma
Tanımadım hiç büyük mutlulukları
Nasıl olur da bilmem....

Zaten yaşamak neye göre ki?
Yaşamak, yaşamak olmadıktan sonra
Değil mi ki?
Ağlarken susmak mı daha iyi ki?