Karanlığı güneş sayıp, sesin yıldızlara dokunsun

Yırtılan şu mavi gök olacaktır şahidi

Sende kaybolan hudutsuz anılarımız okunsun

Bilmem ne der buna, yerin göğün mutlak sahibi



Gökyüzünde hep duran, gül yüzüne renk verir

Bundandır ki gökyüzünden ayıramam ben kendimi

Talihsiz yolun sonu, imkansıza denk gelir

Arşı gören çabalarım, yok olup tükendi mi



Uzaklığın uzağıdır bize vuslat mefhumu

Vakit dar ve bizimde adımlarımız pek yavaş

Olmuşken böyle çaresiz bir aşkın sarhoşu

İlerlemek farz bize, ölüm konağından bu aş



Halimizi dert edinmiş; yağız yer, mavi gökler

Olmayacak bir sonun başlangıcı mı bu böyle

Şartlar hazır olmak için gamsızca neyi bekler

Kederlice oturtup bekletir bu haliyle



Çaresizce düştüğüm, ayrılıktan bir çukur

Mezarlar kadar soğuktur gözlerinde yerim pek

Ya da edilen umutlar, zamansız vücut bulur

Ne kadar da zor bir hal, bilinmezde gezinmek



Önümdeki engel boşluk, demirden daha serttir

Soyutluğu delip geçen akıl dışı ihtimâl

Şakadan da pek uzak, hedefi mutlu cümlelerdir

Çıkarılacak derstir o kalpte olacak ihtilâl



Acımıyor zaman-mekan, hırslarına yenilmiş

Bitmek bilmez şu hüsran, davetsiz misafirim

Şu hayatta yenildiğim somutluk gözlerinmiş

Yine de asra dik duran, yüz yıllık kitabeyim