Öyle doldum ki hayat, ne binlerce uçurum yeter ölüm çığlıklarıma, ne de milyonlarca insan, haykırıslarıma..
Öyle özledim ki okulumu, çocukluğumu öyle özledim ki sorumsuzluğumu..
Ne kelimeler yeter nefretimi kusmama, ne de hastane kokulari anlar ölmeden yaşamama...
Papatyalarimi aldılar sormadan, saksidan,
Pamuk sekerlerim gitti bi ısırık almadan,
Öyle birini sevmiştim ki zamaninda
Uğruna okul yillarimi, dostlarimi verecek kadar cesurdum..
Oysa gördugum karsilik yetti bana..


Ne kadar susayim Rabbi m daha..
Ne kadar icime aglayayim daha..
Ya al canimi, ya da sil hafizami..
Dayanilmaz hal aldi derdimin yangini..
Gorebilecekmiyim Rabbi’m, ah ettiklerimin vah’ını?
Nerdesiniz arkadaslarim, nerdesiniz gonlumu men eden okul yillarim?
Bana bi sans daha verin, yarim kaldi boyamalarim..


Ve ey sen tabi hayatimi almada basrol oyuncu alçak,
Seni beddualarim dahi affetmeyecek,ancak
Gun gelince oyle hesaplasacagiz ki
Söylemeye SÖZÜN
Af dilemeye YÜZÜN OLMAYACAK..!!

ÖZLEM KANDEMİR..