Tübitak’a, Adli tıbba; tahribatlarla olabildiğince tecrübeden yoksunlukla yalan söyleten somutluklar.

Kurumlar tecavüz etmediği halde; “Buna bir kere rastlanmış olması hizmetleri ile ön plana çıkmış bir kurumumuzu karalamak için gerekçe olamaz” Aile ve Kadından sorumlu bakan Sema Ramazanoğlu.

Aklı başında olmak için, fecaati anlamak için kişi damda mı düşmeli? Yani sizi öldürene, bir kezlik sizi öldürür olmasıyla, katil demeyip; öldürmeye devam etmesi ve ettirilmesi anlamına katilin hizmetine engel olmayacaktınız!

Rezalete kurum adına, kurum (Ensar vakfı) ardına gizletilmekle (tecavüze), sahip çıkılıyordu! Çünkü kurumda din adına alıp satan bir çalışma yapıyordunuz. Ensar adı bile dini enstantane çağrışan bu tür anlama tezatla, panikteydiler. Üstelik bakanın bir tecavüz dediği, 3 yıl sistematik oluşuyla 45 çocuğa yapılan tecavüzdü.

İşin ilginç yanı da şu. Tecavüzcü, tecavüz etmeyip te başarılı bir işe imza atsaydı, kurum buna bizim kurumun performansı diye sahip çıkıp, bu başarıyı reklam ve propaganda oluşla kullanacaktı.

Tıpkı kimi kurumların üniversiteyi kazanan bir iki kişisini başarı ve performans gösterip, geriye kalan başarısızlık olan 98 kişiyi kaale almayan kurumsallıklar gibi.

Eğer kişisel bir başarı, kuruma (tümele) mal ediliyorsa! Kişisel bir başarısızlıkta kuruma mal edilmeli değil mi? Ekip işi çalışma da takımlar ya da kurumlar yenince takımımız başarı sarhoşu olacak ta; yenilince kendisini sorgulamayacak mı? Unutmayın çocuklar, tecavüzcünün adına değil; vakıfın adına oraya geliyorlar.

İşte bu Dünya beşten büyüktür sözünü alkışlayıp; diktatörlüğe kaçan, bir toplumun ve evrensel oluşun hukukuna değin savaş açan; "kaçak sarayına" karşı, "adalet sarayı"nın ve "anayasa mahkemesini" devre dışı bırakmanın karşısında olan diktatör kişiliğe karşı; 80 milyon, bir kişiden büyüktür diyememek te bu kapsamda tam bir akamettir.

Kendi korkularını toplumun ve evrensel oluşun hukukunu, ayaklar altına almaya çalışan zulüm sarayına karşı verilen (güya Erdem Gül ve Can Dündar davasındaki) hukuk mücadelesinde; sivil toplum örgütlerinin ve sivil duruşun adalet sarayı önündeki biriken desteğin, az olmasına yazılan reddiyedir.

Cariyelerin saray dışındaki bir hayatları, hemen hemen hiçti. Cariyelere öğretilen hayat ya da okul olan eğitim, sadece padişahın halvet odasında; aşk meşk işinde şehveti oluşla padişahın nasıl memnun edileceği yanında harem hiyerarşisi içinde olan tutumlarının nasıl olması gerektiği öğretiliyordu. Köleliğin kötü olduğu hiç öğretilmezdi. Aksine kulluk öğretisi en temel öğretiydi.

Padişahın ölmesiyle tahta verasetçi doğurmasınlar diye; cariyeler ölen padişahtan belki de gebedirler diye boğazda suya atılıp, boğulurlardı. Bir padişahın tahta çıkması nedenle eski padişahın cariyesi olanlardan bir gecede 280 cariyenin (kadın kölenin-seks kölesinin) boğdurulduğu kayıttadırlar (Deli İbrahim’le).

İşte bir zamana takılıp kalmanın öve öve söylediği saray cariyesi kişi kadının hayatı öğrenmesi, bu kadardır.