seni izledim penceremin pervazına dayanıp,
ayak seslerin hala dolaşıyordu içimde
gidiyordun,
gitme diyemedim,
anlatamadım içimdeki kırgınlıkları,
anlatamadım o kırgınlığın içinde devasal olan sevdayı
yağmur damlaları süzülüyor camdan,
gidişlerini sonra, pencerenin dışından hayatla buluşmalarını seyrediyorum
tıpkı senin arkanda bıraktığın ıslaklığın gibi...

sustum biliyordu içimdeki çocuğun, kendine küstüğünü
yeniden bulmuştum kendimi,
baharın renklerini tanımıştım saçlarında
gözlerindi dehlizimi aydınlatan,
evet evet o ışıktı karanlıktan alıp aydınlığa çıkaran yüreğimi
senle olunca izin vermiştim o çocuğun oynamasına
izin vermiştim, her gelişinde saçını okşayışına
ama sonra gidiyordun sıcacık yatağımdan çıkıp
alal acale giyiniyordun geç kaldım diye
oysa ne çok isterdi o çocuk senle uyumayı
ve senle uyanmayı sabahları da...

uyumak istemedin, kalmaya korktun hep bırakmayacağım diye
oysa kal diyecek değildim sana, hem nasılsın diyebilirdim
sen bir başka kadına sevdalıyken,
onunla bir hayatı paylaşmak isterken, benimle kal!
içimdeki çocuğu sen büyüt diye bağırabilir miydim
içimde saklandığım dehlizde...

seni şimdiden özledim, gelişini hatırlıyorum
üstünde yıkık bir bina varmış gibiydi
enkazları görüyordum gözlerinde
suskundun, konuşmadın yüzüme baktın bir filmi seyreder gibi
ellerini istedim dolaşsın saçlarımda, darmadağınık olsun yine
dokunmadın,
ceketini asmamıştın, dizinin üstündeydi
içimdeki çocuğa oturma dercesine,
oturmadım,
bekledim bir sesi bir gülüşü yaramazlık yapayım diye
girmek istemiyordum, kolumdan tutup çıkardığın dehlize
içten içe bir kesik açılıvermiş gibiydi
kanıyordum
ayağa kalktın, tam önüme durdun
bir şey söylemek ister gibiydi dudakların ama
sustun!

anlamıştım gidiyordun
gitme dememi beklermiş gibiydi gözlerin
diyemedim
senin gidişini seyrediyorum, şehire yağmur yağıyordu
sokaklar ıslaktı, senden kalanlarında ıslak oluşu gibi
benim gibi sevgili!..

ilknur köknar-sokak kaçkını