Ben;
Çocukluğumun uslu ev kedisi,
Gençliğimin haylaz üniversitelisi
Ve daha sonraların
Mühendis bozuntusu
Aile reisi...
Saçsız başlı, hafif göbekli
Tembel emeklisi,
İstanbullu eskisi,
Torunlarıyla arkadaş
Şair müsveddesi..

Böylesine yozlaşmış olsa da günlerim,
Bunca yaşım boyunca sırrını öğrendiğim
Ve istediğim her şeyi yapabildiğim
Gizemli bir dünyam daha var benim;

Eski Beyoğlu güzelliğini özlerim bazen;
Cahide Sonku’yla birlikte Markize giderim.
O, lâcivert şapkasının altından
Altın sarısı saçları dökülmüş,
Çayını yudumlarken,
Ben,
Bir düş âleminde, dalgın
Onu seyrederim...

Bazen,
Kadıköy vapurunun ardında
Kanat çırpmadan süzülen
Bembeyaz martılardan biri oluveririm.
Ya da,
Kuğu gölü balesinde maystro olur,
Parmakları ucunda yükselirken balerinler,
Orkestrayı yönetirim.

Kâh,
Bir Hafız Burhan Bey gazeli olurum;
Mehtaplı bir yaz gecesi
Boğazı
Bebekten Beylerbeyine
Yıldızlar arasından seyrederek geçerim.
Kâh,
Rindlerin dünyasında,
Rübailer eşliğinde
Hayyamla beraber içerim.

Bazen,
Tertemiz ve buz gibi bir kar suyu olurum;
Coşar, köpürürüm yücelerden akarken,
Ya da
Lâ Jakond’un tebessümü olurum
Dünyaya bakarken...

Bazen, titreyen bir çiğ damlası
Goncalarla dolu bir gül dalında,
Bazen yanık bir türkü
Garip bir çoban kavalında...

Gün olur,
Vistül boyunca
Leh kızlarına mutluluk taşıyan
Akıncıların bir süvarisi,
Gün olur,
Peşte’de
Tuna kıyılarında
Kulağıma takılıp kalmış
Bir çigan müziğinde
Keman sesi...

Bazen,
Dev dalgalar arasında
Fırtına bulutlarına meydan okuyan
Bir ahşap teknenin reisi,
Ya da
9 Eylül günü, İzmir’e varışta
Atatürk’e sunulan yorgunluk kahvesi...

Bir de,
Bir deli rüzgâr olurum bazen;
Sevgilisinin saçlarını
Özgürce öpüp okşarken
Hiçbir şeyden çekinmeyen
Ve...Hiç dinmeyen...

Ben,
Saçsız başlı, hafif göbekli
Mühendis emeklisi,
Torunlarının arkadaşı
Ve mutlu dedesi,
Sahipsiz kedilerin, köpeklerin sevgilisi,
İstanbullu eskisi
Sigara tiryakisi
Bir şair müsveddesi
Ve
Hayâl dünyamın tek efendisi! ...

Ne isterim ki başka
Var mı benim gibisi? ....

Ünal Beşkese (2007)