evlerin ışıkları bir bir söner
gecenin son sözünü aşk söyler
dil lal olur yürekten dökülür sitemler
gönülde bıçak kesiği yaralar sızlar

aşk ibadet ister yürekte yaşamak için
rengini sadakat ve şefkatten alır
varlığı hayat verir
yokluğu an be an zehirler insanı

bu gece hüzünlü şiirler yazıyor kalemim
öptüğün dudaklarımda simsiyah sitemler
sana dair ne varsa eksik
ellerimde ellerin, gözlerimde yüzün
yatağımda kokun
eğer tutunsaydın yüreğime
kızılca kıyamet kopmaz
yarım yamalak kalmazdı sevişmeler.

sen gittin
kara kışın ortasında
kanadı kırık serçe misali
üşüyor bedenim
maziden mahsun bir senfoni takılıyor dudaklarıma
mevsimsiz yaprak döktüm
şimdi solgun düşünceler vakti
tütün kokulu yalnızlıklar yaşarken
tüm umutlarımı
kültablasın da söndürdüm
bir bilsen
kendimi kaç kez inandırdım
kurak mevsimlerimi
bahara çevireceğine
kaç mum söndürdüm
senle başlayan sensiz biten gecelerde
şimdi solundan ağır yaralı
başı belli sonu belli olmayan hayallerim.