tasımı, tarağımı, kendimi toparladım
gitmeme az bir zaman kaldı
yorgun düştü kadersiz yalnızlığım
günler sayıyorum buralardan terk-i
kahrolası hayat dayanılmaz oldu
ardımda acı, tatlı hatıralar bırakarak
gözyaşlarımı sana göstermeden
hayalini gözlerimden uzak tutarak
hüzünlerimi bohçalayıp yollara düşeceğim...



her şeyden elimi ayağımı çekeceğim
yediğim tekmeler yeter
canımı yandırdı vefasızlıklar
onca ayazlara direnirken yalnızlığım
tükendi gücüm, takadım kesildi
inanmayacaksın direçsizliğime
halbuki ceylan gözlerinde dirilecektim
umutlar ekmiştim umutsuzluklarıma
güneş’im, ay’ım doğmadan öldü
menekşeler kururken baharım çekip gitti!..



kırgın değilim ki ansızın vurulduğuma
varsın hüzünler yoldaşım olsun
ağıtlarım tesellidir bana
eyvallah demeden çarpılacak kapı
ardıma bakmadan gideceğim uzaklara
son bir kez daha çekeceğim kokunu
kıracağım o kırılmayan kalemimi
yürüyeceğim sonsuzluğun darağacına
sen kalbimde; başım dik, ayakta öleceğim!..



Zafer Direniş
...
15 Mart 2016 Salı 00.15 Lahey