dinle;
nihayet
yapışıyor ellerim,
soyunduğum suskunluğuma.

odamın
uçlarından uçlarına,
bir çatışma vaktidir şimdi:

bugün,
doğumundan kalkmış bir anneyim
ben.
yüzümde,
sıcacık sancılarımın ağırlığı azılı.
bugün,
bir anneyim
ben.

gözlerim, içmiş yağmurlar
ellerim, tutmuş topraklar
fersahlar koşmuş ayaklarım
oysa
yüreğimle
aynı hizzadayım, ben.

sorarım;
sen,

bir çocuğun gözlerinden
izledin mi dünyayı
hiç?

kapılıp gittin mi koyuna
onunla,
sımsıkı sarıldığın korkularına inat?

tek kurşunla
gördün mü
göklerin titrediğini
yahut
niye’si yok diye bir dilin,
aldandın mı
sevgiye amade bir kalbi yoktur diye?

oysa benim;

çapraşık dokunuşlar
resimlerini çizer gözyaşlarıma,
mahmur bir ikindi denizinin.

sualsiz kilitlere hediyedir,
gözlerim..

kalk,
kolları oynasın devin;
çiçek olalım zamana.

sen,
bir çocuğun
gözlerinden
izleyedur dünyayı

ben,
doğumundan kalkmış
bir anneyim
bugün.