bir söz kafilesi akıp durur kağıdın göğsünden,
her bir nokta birer han.
çakmak gözleri gecenin düşerse bir an,
yıkılır bu kent,
dağılır kervan.

suizan edilmiş bir hikayenin,
orta sıra repliklerinden birinde..
ansızın ve düpedüz bir yaltaklık içerisinde,
düşüverirse gözlerimin içine sancılı bir gece,
işte bu fotoğrafıdır saklı bir yalnızlığın.
iğde kokulu bahçelerden önce,
kuş seslerinden hallice bir gürültü kopunca,
sığındım göğün göğsüne.
kırgınlığımla,
kırılmışlığımla.

yüzük parmağının ağrısıyla inliyordu sanki,
ve dağın bir eteğinden diğerine koşuvermişçesine yorgun.
ayakları su almış,
elleri birer karanfil,
nefesi soğuktu.
gözleri siyah beyaz bir filmden alınmışçasına tedirgin.
her geçen saniye bir yenisini ekliyordu sanki,
kalbinde balyalanmış hüzün yığınlarına.
bir uçurum ararcasına kaçırıyordu gözlerini,
bulsa dökecekti,
bulsa düşecekti kendinden.
içsiz bir şarkıdan farksızdı,
ama şarkısızlığını susuyordu dudaklarında.
sonra ölüveriyordu bir cümlenin orta yerinde sessizliği.
akransızlaştırmıştı onu, yıllanmış bakışları,
keşmekeşliğinden dem vurdukça saltanat özürlü ruhunun,
vakitlerin birer birer kaydığını hissediyordu artık avuçlarından.
ömrüne vurduğu onca kilidin anahtarı,
çıkmaz bir sokağı gösteren tabeladan farksızdı.
kalbi!
kanmıştı,
şaşmıştı.

taverna ağzı bir küfrün çatladığı o noktada,
yüzsüz bir lüzumluluk hissiyatı edinmenin arsızlığıyla,
irite olunmuş yokluk oyunlarıyla,
kederli bir akşamın yosun kokusuyla..
şaşı kalmış hikayenin masumluğu,
masum sanılmış sanıların savurganlılığı,
perdeleri çekilmiş,
kapıları kapatılmış bir yaşamın küf hatıralarıyla..
duvarları kirlenmiş ağlamaktan,
güneş yanığıyla örtülmüş üzeri,
sus konulmuş tabiatsızlığın adı.
aykırı sevinçler peydah etmekse,
edilmiş.
kanıksanmış gözyaşları dökmekse,
dökülmüş.
git konulmuş sonra bu hikayenin adı.

öyle ya,
kalibresi düşük bir ateşleyiciden farksızdı ayrılık..
zamana yayılmış bir yok oluşun başlangıcı,
var ile yok arasında olmanın ayracı,
ve baş acı
..

-abdullah cemek