Tozuttum yılları

ergen bahçem olmadı hiç

bülbülüydüm sakasıydım serçesiydim annemin

tünemeden iki dal arası

ah evim

ah ocağım

adı aşk idi

ağzıma bir damla bal çalındı

oldum berduşun karısı



tozuttum yılları katlandım

bir oda üç yıl üç yılda üç bebe



çocuktum

utanırdım

soyunurdum köşe gizli

nerden bileceksin adamım

seninle hep öyle yaşardım

nasıl sevdin beni

neden sevdin ki beni

el insanı gibiydin

öyle bakarlardı gözlerin allaha ayan

şimdi sevmiyorlar beni

değil mi

yabancımdın

öyle bakıyordun

ya ben

ya ben



ayalindim

sen işin zevkinde hissetmezdin adamım

her lahza

yaşanan her şeye çıra gibi yanardım



şehir senindi gün boyu

akşama çün gezerdin

yağmur yağar kar yağar güneş açar

geçen her ana

bakar bakar pencereden

ağıtlar yakardım



bil

duy artık

canım yanıyor içim boş

şuramı delip geçiyor zaman

yaşıyorum işte

sessizce

yarın da öbür gün de

yine yalnızım

yine bir başıma olacağım



yanılır gelirdi birileri

ya da giderdik birilerine

sen

sen

hep utanırdın benden

bakmazdın yüzüme

ünlerdim

inlerdim sana

başın dönmezdi bakmazdın bile

biliyor musun yine de ben

hiç utanmadım senden



düşlerdeyim

sabah körlüğü soğuk bir günün

sesler geliyor sokaktan

açmazsın kapıyı

bilirim ki kaldırırsın yataktan

üstün başın yüzün ağzın

yine limelenmişsin

soğan kokuyor her yanın

tutunuyorsun bedenime

diken gibi batıyor parmakların

yağlanmış saçın sakalların



besbelli

canın istiyor beni

değil mi

anason kokuyor aşkın

doymuyorsun zıkkıma

içersin yine birazdan

hırlar ağzında adım

sen bilmezsin serseri

zehirdir haramdır helal saydığın tadım



uyan

gir dünyama

uyan da sor

sor aleme

kim bu kadın

kim



ben kimim

neyim ben

nedir adım...



biliyor artık herkes

bir tek

sen bilemezsin ulan

.........................

benim adım...

2002 İstanbul