Fışkırıp duruyordu bahçedeki fıskiye
Zerreler saçıyordu sevgiyle etrafına
Yükseliyordu göğe yıldız tutayım diye
Bir ses geldi incecik baktı yan tarafına.

Havuzun kenarında kırmızı rüzgârgülü
Tunçtan kız heykelinin uzattığı elinde
Akan sudan ıslanmış alnındaki kâkülü
Damlalar yuva kurmuş saçlarının telinde.

“Rüzgârgülü ne dersin duyamadım sesimden
Tutmak istedim yıldız zaten çok yorgun düştüm
Ödün mü vermeliyim kalan son nefesimden
Yükseldikçe düşmüştüm buna çok üzülmüştüm.

Amacım var vazgeçmem rüzgâr savursa beni
Var gücümle uğraşıp işimi yapacağım
Dünya üstüme gelse güneş kavursa beni
İnancım var geceden bir yıldız kapacağım.

Azimle kavuşulur tutulan her dileğe
Umudu yitirmemek inançlı olmak gerek
Bir gün için çırpınır baksana kelebeğe
Ödülümü alırım böyle çile çekerek.”

Anlıyorum diyerek rüzgârgülü verdi hak
“Kitapçıda yaşadım okumayı bilmezdim
Tartışmada yenilmek bu cahile müstahak
Alt ederdim o zaman önünde eğilmezdim.”