insan hep uyuduğu gibi uyanıyor sevgilim

ne garip değil mi, ne zaman sensiz uyusam

sensiz uyanıyorum

bazen sessiz sessiz uyuyorum

bazen hıçkırıklara sarılıyorum

bazen de bir gülme alıyor beni tam uykuya dalmadan önce

acı da kahkaha attırır insana sevgilim, öyle deme.

melekler bilmez bunu ve

şeytanın işi olduğunu da sanmadım hiç

ben izmaritlere çok üzülüyorum sevgilim

tütünle işi bitince insanın, ya küllüğe basıyor ya da parmaklarıyla tekmeyi kıçına

hayat rüyaya çok benziyor sevgilim

nasıl istediğimiz rüyayı göremiyorsak, istediğimiz hayatları da yaşayamadan

uyanır gibi uykudan, tükenmiyor mu ömür?

ruhum köşeye sıkıştırılmış gibi bir çıkmaz sokakta

benim bildiklerimi bilenlerin olmasının ağırlığına,

bana sorarsan yıllarca ağıt yakılsa

ağıt acıyı perçinler sevgilim ama.

bütün tutarsızlıkların ellerini tuttum ben bir yokuştan aşağıya

kendini durduramayacağını sanarsın ya hani bazen

çünkü hayat çok yokuş aşağıya.

insan olmak balkonda güneşlenmeye çalışmak mıdır

bir karasalda, ya da illa ki dokunmaktan mı geçer yalnızlığınız

dokunulmazlığınız deseydiniz ya şuna yıllarca,

ben de sandım yalnızlığı anlarsınız.

aynı şeyler karşısında aynı şeyleri hissetmeyenlerin

paylaşacak şeyleri bitecek bir müddet sonra

ve müfredat değiştiğinde geri dönüş eve

hiç olmadığı kadar zor olacak taziyeler eşliğinde.