Dilimde uzun bir yol türküsü
Ki ben
En çok nakaratları sevdim
Sıyırdım gözlerime inen peçeyi
Pul, pul döküldü
Yüreğime dolan yalancı cemreler
Kabına sığmaz şimdi gülüşlerim
Üşüyen kış öyküleri anlatırdı annem
Ki annem
Hayatın hep haroşa yönünü gösterdi bana
Bir gün lazım olur diye
Hayat hep düz
Yada ters gitmeyecekti ya
Bazen sus/ gerektirir
Edepsiz hayata
Edep ile baş eğmektir haroşa
Sonra
Acılarımı bir akasya dibine
Anne duasına sardım
Ondandır dik duruşum
Eskiyen düşlerimi tamir ettim
Yarası kabuk tuttu zamanla
İki kahve sürdüm hatırın tam ortasına
Ay ışığında yıkadım yüzümün hüzün yanını
Sevinin kırmızı rengine büründüm
Ondandır
Baharın yedi rengini gülüşüme sürdüğüm
Ben kim miyim ?
Çiğ damlası kadar saf
Billur gibi kırılgan
Uğur böcekleri dolu heybem
Yaseminlerin koynunda uyuduğum’dan beri
Aşktır yol haritam
Görebiliyor musunuz
Ben sevdanın yüreğine eşim
Ben
Gül yüzlü bir şiirim !
Geceden geçen her yol sana çıkar
Uyuma geliyorum rüyana

/MineKuş /