KİTAP
MÜZİK
ATÖLYENEDİR?
48.176 terim terim kayıtlı.
Yalan
Yalan sizce ne anlama geliyor yada size neyi çağrıştırıyor?
Yorumlar
meryemzemerot
23 Eylül 2009 Çarşamba 13:54:20
YALAN YALANDIR BANA GÖRE...
BUNUN BEYAZI SİYAHI YADA BAŞKA BİR RENGİ YOK...
YÜCE RABBİM TÜM YALAN SÖYLEYENLERİN BELASINI VERİYOR...
YALANLA ABAD OLDUĞUNU SANANIN, AHİRETİ BERBAT OLUYOR EMİNİM...
BUNUN BEYAZI SİYAHI YADA BAŞKA BİR RENGİ YOK...
YÜCE RABBİM TÜM YALAN SÖYLEYENLERİN BELASINI VERİYOR...
YALANLA ABAD OLDUĞUNU SANANIN, AHİRETİ BERBAT OLUYOR EMİNİM...
chopperkale
15 Nisan 2009 Çarşamba 13:50:29
yalan Türk filmlerindeki nayır nolamazlık bir durumdur :) AMA NEVET NOLUYOR NEPİMİZ YALAN NÖYLÜYORUZ ister istemez...
Onur BİLGE
14 Nisan 2009 Salı 16:46:05
YALAN
Onur BİLGE
Güven duymadığım kişiyi büyüteç altına alırım. Hislerimle hareket etmek istemem. Elimde kesin delil olmalı. Gözümle görmeli, kulağımla duymalıyım.
İhanet, genel olarak, ikili ilişkilerde, eşlerin birinin diğerini aldatması olarak bilinir. Fakat arkamdan konuşulması da bir ihanettir. Çünkü dostum, arkadaşım olan, benim olmadığım yerde, aleyhimde konuşuyorsa, haindir, riyakârdır. Yani hem ihanet edendir, hem de ikiyüzlüdür.
Yalan da insanı aptal yerine koymak, kandırmaya çalışmak, kendisinin daha akıllı olduğunu sanmak demektir. İhanetten daha da kötüdür. Çünkü ihanet; planlanarak, bilerek, isteyerek de olabilir, akıntıya kapılarak da. Yani insanlar, nefislerine yenilerek de ihanet edebilirler. Yalansa; planlanarak, isteyerek, bilerek söylenir. Bir sürükleniş değildir. Akıl ve irade kullanılarak söylenir. Üstelik: “Ben ondan akıllıyım. İnanır.” düşüncesiyle tasarlanır.
Oysa inanan kişi, herkesi kendisi gibi bilmektedir. Güvenilir sanmaktadır. O aptal değildir. Zaten, bir süre sonra, yalan söyleyenin aptallığı ortaya çıkar. Söylediği yalanı, aklında tutmak zorundadır. Ama bir süre sonra unutur. Tekrar tekrar sorulduğunda, değişik cevaplar verir. Hem küçülür, hem de, eğer hala hayâ kaldıysa kendisinde, utanır, kızarır, bozarır, yerden yere geçer!.. Fakat genelde, utanma duygusu olmayan bu insanlar, yani yalancılar, ahlaki değerlerinin hemen hepsini kaybetme tehlikesi içindedir. Çünkü yalan, kötülüklerin anasıdır.
“Ben, yalandan nefret ederim!” diye söze başlarken ilk yalanlarını söylemişlerdir bile. Bunu belirtmelerinin sebebi; güven sağlayarak, söyleyecekleri yalanlara kanılması için kendilerince sağlam bir zemin hazırlamaktır. Dürüst tanınarak, istediği gibi yalan söyleyecek, inandırdığından emin olacaktır. Karşısındakini yalan söylemediğine ikna edebilmesi demek, söyleyeceklerinin hepsine körü körüne inandırması demektir. Kurnazca davrandığını sanır. Tasarladığına göre, yalan söyleyebileceği dahi düşünülmemeli, son derece dürüst bilinmelidir. Daha arkadaşlığın, dostluğun başında planlanan büyük bir düşmanlıktır, bu.
Bir yalanını yakaladığım kişi benim için son derece basit biridir. Kesinlikle arkadaşım olamaz. Yalanın mazereti, yalancının affı yoktur. O benim gözümde, ancak tehlikeli bir zavallıdır.
İhanet, bile bile, istemli bir şekilde ve diğerinin eksikliğinden değil de, zaaf neticesinde meydana gelmişse, bir kereye mahsus olmak şartıyla, affedilebilir. Yeni, tertemiz bir sayfa açılarak, tekrar denenebilir. Yalan, yılan gibidir. Yalancı da öyle!..
Tasavvufta, nefs-i emmaredeki kişilerin, yalan gibi en kötü sıfatlarının sembolü yılandır. Yılan, yalan veya kötü söz söyleyen dili sembolize eder. Bu pis sıfattan kurtulabilmek için sözlerin en faydalısı olan “La ilahe İllallah” zikrine devam edip, rüyasında veya yakaza halindeyken yılan öldürmesi, ya da ölmüş yılan görmesi gerekir.
İnsanlar ikna edilebilir. Yeter ki açık yürekli, birbirlerine karşı dosdoğru olsunlar. Yalanı söylemek kolay, akılda tutmak ise çok zordur. Unutulursa, foya meydana çıkar. Her şey mahvolur!
Önce, yalancılık için yeterli zekâya ve hafızaya sahip olup olmadıklarına bakmalı, sonra o işe kalkışmalılar. Yarım akıllarıyla insanları aldatmaya kalkanlar, kendilerini daha çabuk ele verirler.
Aldattığını sandığı kişi, aslında kanmıyor, kanmış gibi görünüyor. Onun yalandan yalana geçişini, verdiği açıkları seyrediyor. Yalan söyleyenin batışını izliyor. Bir taraftan da muhtemelen şöyle düşünüyor: “Ne kadar aptal!.. Bir önceki söylediğini unuttu. Yalanı meydana çıktı. Demek ki olduğu gibi görünmekten korkuyor. Ya kendisini benden küçük gördüğünden; beni, seviyemde olduğuna, hatta beden daha üstün olduğuna inandırmak için yalan söylüyor. Her halükarda, bir şeylerin ortaya çıkmasından, hâsılı benden korkuyor. Ne kadar korkak! Ne kadar sıradan ve basit biri! Böylelerine hiçbir konuda güvenilmez. Bunlarla arkadaşlık da edilmez. Uzak durmalıyım. İnsan gibi insanlar da karşıma çıkar. Samimi, ölümsüz dostluklar kurarım.”
Yalanı, korkaklar söyler. Cesur kişiler, ucunda ölüm bile olsa, doğruyu söyler. Ne yazık ki herkes adam gibi adam olamıyor. Yalancısı, dolandırıcısı, hilekârı, riyakarı, haini... Çeşit çeşit insan müsveddesi var. Oysa kandıran, kendini kandırır. Eden, kendine eder. İnsanın kendi kendisine yaptığını, kimse yapamaz.
***
Onur BİLGE
Onur BİLGE
Güven duymadığım kişiyi büyüteç altına alırım. Hislerimle hareket etmek istemem. Elimde kesin delil olmalı. Gözümle görmeli, kulağımla duymalıyım.
İhanet, genel olarak, ikili ilişkilerde, eşlerin birinin diğerini aldatması olarak bilinir. Fakat arkamdan konuşulması da bir ihanettir. Çünkü dostum, arkadaşım olan, benim olmadığım yerde, aleyhimde konuşuyorsa, haindir, riyakârdır. Yani hem ihanet edendir, hem de ikiyüzlüdür.
Yalan da insanı aptal yerine koymak, kandırmaya çalışmak, kendisinin daha akıllı olduğunu sanmak demektir. İhanetten daha da kötüdür. Çünkü ihanet; planlanarak, bilerek, isteyerek de olabilir, akıntıya kapılarak da. Yani insanlar, nefislerine yenilerek de ihanet edebilirler. Yalansa; planlanarak, isteyerek, bilerek söylenir. Bir sürükleniş değildir. Akıl ve irade kullanılarak söylenir. Üstelik: “Ben ondan akıllıyım. İnanır.” düşüncesiyle tasarlanır.
Oysa inanan kişi, herkesi kendisi gibi bilmektedir. Güvenilir sanmaktadır. O aptal değildir. Zaten, bir süre sonra, yalan söyleyenin aptallığı ortaya çıkar. Söylediği yalanı, aklında tutmak zorundadır. Ama bir süre sonra unutur. Tekrar tekrar sorulduğunda, değişik cevaplar verir. Hem küçülür, hem de, eğer hala hayâ kaldıysa kendisinde, utanır, kızarır, bozarır, yerden yere geçer!.. Fakat genelde, utanma duygusu olmayan bu insanlar, yani yalancılar, ahlaki değerlerinin hemen hepsini kaybetme tehlikesi içindedir. Çünkü yalan, kötülüklerin anasıdır.
“Ben, yalandan nefret ederim!” diye söze başlarken ilk yalanlarını söylemişlerdir bile. Bunu belirtmelerinin sebebi; güven sağlayarak, söyleyecekleri yalanlara kanılması için kendilerince sağlam bir zemin hazırlamaktır. Dürüst tanınarak, istediği gibi yalan söyleyecek, inandırdığından emin olacaktır. Karşısındakini yalan söylemediğine ikna edebilmesi demek, söyleyeceklerinin hepsine körü körüne inandırması demektir. Kurnazca davrandığını sanır. Tasarladığına göre, yalan söyleyebileceği dahi düşünülmemeli, son derece dürüst bilinmelidir. Daha arkadaşlığın, dostluğun başında planlanan büyük bir düşmanlıktır, bu.
Bir yalanını yakaladığım kişi benim için son derece basit biridir. Kesinlikle arkadaşım olamaz. Yalanın mazereti, yalancının affı yoktur. O benim gözümde, ancak tehlikeli bir zavallıdır.
İhanet, bile bile, istemli bir şekilde ve diğerinin eksikliğinden değil de, zaaf neticesinde meydana gelmişse, bir kereye mahsus olmak şartıyla, affedilebilir. Yeni, tertemiz bir sayfa açılarak, tekrar denenebilir. Yalan, yılan gibidir. Yalancı da öyle!..
Tasavvufta, nefs-i emmaredeki kişilerin, yalan gibi en kötü sıfatlarının sembolü yılandır. Yılan, yalan veya kötü söz söyleyen dili sembolize eder. Bu pis sıfattan kurtulabilmek için sözlerin en faydalısı olan “La ilahe İllallah” zikrine devam edip, rüyasında veya yakaza halindeyken yılan öldürmesi, ya da ölmüş yılan görmesi gerekir.
İnsanlar ikna edilebilir. Yeter ki açık yürekli, birbirlerine karşı dosdoğru olsunlar. Yalanı söylemek kolay, akılda tutmak ise çok zordur. Unutulursa, foya meydana çıkar. Her şey mahvolur!
Önce, yalancılık için yeterli zekâya ve hafızaya sahip olup olmadıklarına bakmalı, sonra o işe kalkışmalılar. Yarım akıllarıyla insanları aldatmaya kalkanlar, kendilerini daha çabuk ele verirler.
Aldattığını sandığı kişi, aslında kanmıyor, kanmış gibi görünüyor. Onun yalandan yalana geçişini, verdiği açıkları seyrediyor. Yalan söyleyenin batışını izliyor. Bir taraftan da muhtemelen şöyle düşünüyor: “Ne kadar aptal!.. Bir önceki söylediğini unuttu. Yalanı meydana çıktı. Demek ki olduğu gibi görünmekten korkuyor. Ya kendisini benden küçük gördüğünden; beni, seviyemde olduğuna, hatta beden daha üstün olduğuna inandırmak için yalan söylüyor. Her halükarda, bir şeylerin ortaya çıkmasından, hâsılı benden korkuyor. Ne kadar korkak! Ne kadar sıradan ve basit biri! Böylelerine hiçbir konuda güvenilmez. Bunlarla arkadaşlık da edilmez. Uzak durmalıyım. İnsan gibi insanlar da karşıma çıkar. Samimi, ölümsüz dostluklar kurarım.”
Yalanı, korkaklar söyler. Cesur kişiler, ucunda ölüm bile olsa, doğruyu söyler. Ne yazık ki herkes adam gibi adam olamıyor. Yalancısı, dolandırıcısı, hilekârı, riyakarı, haini... Çeşit çeşit insan müsveddesi var. Oysa kandıran, kendini kandırır. Eden, kendine eder. İnsanın kendi kendisine yaptığını, kimse yapamaz.
***
Onur BİLGE
Tsukuyomi
4 Ocak 2009 Pazar 13:14:54
çok yalan söyledim
zamanında ama pişmanın
çünkü
yalan yalanı doğuruyor
zamanında ama pişmanın
çünkü
yalan yalanı doğuruyor
Canşenliği
3 Ocak 2009 Cumartesi 15:40:15
kimi zanan nedenlidir kimi zaman nedensiz ama hep söylenir...
CruiseTurk
21 Eylül 2007 Cuma 20:27:55
-beni seviyormusun
hayır
-beni seviyormusun
hayır
-doğruyo söyle
evet hemde çok
-yalan söylüyorsun yalan...
:)
hayır
-beni seviyormusun
hayır
-doğruyo söyle
evet hemde çok
-yalan söylüyorsun yalan...
:)
