Şiirin en yüce değeri tanıklık değilse nedir?Savaşlar, salgınlar, yıkımlar, yangınlar ve trajedi… Mustafa Köz, yırtıcı bir hayvan gibi uluyan bu yaralı boşlukta çağ ağrısına yeniden bakıyor. Sözcüklerinde ışıldayan kan ve tohum, çamur ve zümrüt, pas ve gündoğumu, karanlığı gizlendiği yerden söküp almak için. Yeryüzünün sırlı levhasına kazınsın ve unutulmasın diye bizi de şiirin tanıklığına çağırıyor şair. Sadece bunun için…(…)Göreceğiz Elbet Zambak Tomurcuğunda Yeşeren ÇiyiGün Işığının Kabuğundaki İlk ÜrpertiyiGöreceğiz Linyitin, Safranın, Çeliğin, Tuzun Terleyen AlnınıGöndere Çekilmiş Bayrağını Kıvancın Ve Buğdayın Bağ Bozumunun Üzüme, Şaraba Bağışladığı GiziYelken Açmış Ak Gemiyi Ölümsüz İthaka’yaGöreceğiz Tomruk Yarası Gibi Kararan Gecenin Döneceği ŞafağıParladığını Küçük Bozkır Güneşleri Gibi Gözlerimizin (…)Kitaptan Tadımlık Bir Şiir:Bir Ses, Yılan Gibi Kıvrılır GölgelerdeÇığlık Mı İnilti Mi Siren MiNedir Zamanlara Gizlenmiş O Çılgın KaygıOdalara, Balkonlara Dönmeyen KızlarBabalar Issız Sarnıç, Anneler Kırık İğneÇiğ Ölmeler, Kahkahalar, Çay SaatleriÇarşılar Yangın Yeri, Pazarlar Yeni ÖrenEy Çağ, Ey Ruh Ağrısı, Ey Çolpa AkılAğrılı, Yorgun Günlerin İnceliği.Bize Dar Ettiler SevinçleriGeniş Geniş Yaşamaklarda.