Farkında mıyız bilmiyorum, ama giderek birbirimize daha çok benzer olduk. Aşağı yukarı aynı sözcüklerle konuşuyor, aynı şeylerden haz duyuyor, aynı beğeniler ve aynı söylemlerle örgütlüyoruz. Giderek standartlaşan bir hayat tarzı hepimizi, sanki biz farkında olmadan, acımasızca kuşatıyor, içine alıyor. Bir ’sürü söylemi’nin sloganı sayılabilecek olan ’biz bize benzeriz’ sözü, geçmişten daha çok bugün için geçerli! Belki de, gerçek anlamda Şeyleşme (’Reification’) bundan öte bir şey değil! Aynı tezgahtan çıkmış melamin tabaklar gibi, birbirne tıpatıp benzeyen özneler... Kişilikleriyle değil de, sadece numaralanarak birbirinden ayrılabilen kimlikler. Nerdeyse bir toplam kampında adı, geçmişi, Tarih’i olmayan tututklular gibi yaşıyor olmamıza az mı kaldı dersiniz? Sartre’ın deyişiyle ’geçmişi olmayan birer gemi enkazı’ gibi olmaya?