Gülmeye ve Deliliğe Dair, "ciddiyet" ile "akıl"ın hüküm sürdüğü bir çağda yaşayan biz çağcıllar için söyleyecek sözü olan bir kitap. "Gülme" ile "delilik"i toplumun huzuru (!) adına dışlayan çağımızın ruhuna inat, "bilgeliğin taşıyıcısı olan gülüşü" yanımızdan eksik etmememizi öğütlüyor bizlere. İnsanlığı yadsıyıp sessizliğin içine sığınmış insanları "deli" diye yaftalamamamız gerektiğini anımsatıyor. Sözün özü, bilgeliğin kahkahasından süzülen "felsefece gülüş"ü düşünsel arınmanın olmazsa olmazı olarak öneren, kültürel hayal gücümüzü kışkırtmanın yolunun Demokritos'un şen şakraklığından geçtiğini savunan küçük bir "gülüş ve unutuş kitabı" elinizdeki.
"Bu mektuplar, ne episteme'nin (bilgi), ne de doksa'nın (kanı) deliliğin gerçeğini bildiklerini göstererek, logos'un (akıl, söz) çıldırdığı bir kuşkuculuk uçurumu açmaktadırlar."
(Tanıtım Bülteninden)