Yağmur Damlaları 

---

Yeryüzünün havalandırması oldukça iyi çalışıyor.Sert esişiyle rüzgar, yine yağmur getirecek belli... Ben evimin penceresi önüne oturmuşum. Dış dünyayı seyretmekle meşgul gözlerim.Ağaçları dansa zorlayan rüzgar, ne de hiddddetli esiyor öyle.Toprak yolun çilesi; rüzgarla beraber kalkan tozudur...Toza bulanıyor yoldaki arabalar, insanlar, gözler...Bir de görüntü puslanır bazen. Bense bir şeyler bekliyorum, evimin sade ortamında.Kesinlikle yağmurdur bu. Çünkü daha önce rüzgarı beklemiştim.İki pencere arasında, odamın tam köşesinde bir koltuğun üzerindeyim.Ayaklarımı karşımdaki büyük masaya uzatmışım üst üste.Bulutlara dalmışım biraz da...Hemen yanımda üzerinde şiir yazdığım küçük bir masa var.Ve bu masanın üzerinde, bir metropol şehir gibi duran şiir defterim... Etrafını ise karışık bir kasaba gibi duran, henüz yarım kalmış kağıtlar doldurmuş...Sağımda ki pencere kapalı. Oradan umutlarımı ve yaşamı gözlüyorum.Solumdaki pencere ise yüksek duvarlara hapis.Fakat sonuna kadar açık v!
e rüzgarı içeri davet ediyor.Aynı zamanda ağaç hışırtılarının uğrak yeri olan bu pencere, kavaklıkları selamlar...Bazen sert bir kapı sesi gelir kulağıma. İrkilmiyorum. Umursadıklarım bile umrumda değil artık.Çünkü ben büyük bir heyecanla yağmuru bekliyorum.Hayal oltama bir balık taksın diye...

Evet ilk pıtırtı sesleri gelmeye başladı kulağıma.Ve koku, tanımına güç yetiremediğim bir koku...Ben şimdi, oltamın boş olduğunu farkediyorum."Düşlerimin ufkunda yarimin gölgesi" bile yok.Yani, henüz bir balık takılmamış hayal oltama...

Yağmur damlaları dikkatimi çekiyor.Gökten mermi gibi inmeye başladılar. Fakat iki damla gözüme takıldı. Diğerlerinin aksine kelebek gibiler.Ağır düşüyorlar ve oldukça da büyükler.Yavaşça bir taşın üzerine iniş yaptılar.Kendimi, bir film senaryosundaki aktör gibi, içinde buluyorum birden hikayenin.Ve yönetmen mahiyetindeyim...

Bu iki yağmur damlası diğerleri gibi buluttan doğan bir mucizedir.Yolda tanışmışlardır yeryüzüne inerken... Ve aşık olmuşlardır birbirlerine.Son durak yerleri de kocaman bir taşın üzeridir...O yıl mevsim oldukça kuraktır.Fakat bu iki yağmur damlasının şansına, hava iki gün kapalı geçecektir.(hikayeyi yazan tanımıştır bu şansı.:))Güneşin iki gün boyunca açmayacak olması ömürlerini bir hayli uzatacaktır.Bu iki yağmur damlası, büyük olmalarından da faydalanarak, kolkola verirler ve gezmeye başlarlar.Yaprak yaprak, ağaç ağaç, toprak toprak dolaşırlar...Her yağmur damlasına nasip olamayacak yerleri görürler.Dünyaya ölesiye bağlanırlar.Fakat yine de kendilerinden bir şeyler kaybetmişlerdir.Çünkü her ne kadar yağmur düşmüşsede yeryüzüne, kuraklık az da olsa vardır.Artık küçülmüşler ve normal yağmur damlası büyüklüğüne gelmişlerdir.Birbirlerini daha çok sevmiş, bu kısa zamanlarını doya doya yaşamışlardır aşklarıyla...Çok şanslıdırlar.Çünkü bunu hiç bir yağmur damlası yaşamamıştır o !
güne dek...Artık ölüm onları ayıracak tek neden olarak gözükür.Ve üzüntüleri ağlayışlarına tuksaktır.Fakat ağlayışları onları büsbütün zayıflatır...Yarın güneş açacak ve kısa bir süre içinde yok olacaklardır.Ertesi gün, aynen öyle olur; güneş açar ve hava bir hayli ısınır.
Ve erkek yağmur damlası bu durumu şöyle anlatır:
"İnsanları görüyoruz, çığlıktalar
sebebi gökyüzünün ateşlenmesi
bizimse umrumuzda olan tek şey
bu cehennemin içinde ne olacağımız..."

Ve yeryüzünde ki ilk uğrak yerleri ulan o büyük taşın üstüne gelirler.Bir karar alırlar. Kararları şudur:"Eğer biz böyle güneşe karşı durursak, daha az yaşarız.En iyisi taşın dibindeki, şu güneş görmeyen toprağın üzerine atlayalım.Ve bu gölge yerde az da olsa ömrümüzü uzatalım" der, erkek yağmur damlası.Diğeri de bu karara uyar. Artık yaşamda kalmak, aşklarına olan düşkünlüklerini geçmiştir...Menfaatlerini düşünmektedir her ikisi de...Fakat düşündükleri yer asıl cehennemin ortasıdır.Çünkü güneş görmeyen bu yer, bugüne dek yağmur yüzü görmemiştir...İlk önce erkek yağmur damlası atlıyacak.Tam kuruyacağı sırada diğeri atlayarak ona can verecek, diye bir karar daha alırlar...(fakat bilmezler ki hikayeyi yazan çok acımasızdır.:))Ve erkek yağmur damlası atlar.Bir anda,susuzluktan dili dışarı çıkmış bir köpek gibi bekleyen toprak,bu küçücük damlayı adeta içine vakumlar...Bir kaç dakika sonra diğeri atlar ve aynı kadere maruz kalır...

Kendilerine bu ayrıcalık birbirlerini çok sevdikleri için tanınmıştı.Fakat onlar daha sonra birbirlerinden koptular ve hayata bağlandılar, menfaatleri peşinde koştular.Aşırıya gitmek istediler ve birbirlerine son sözlerini söyleyemeden yok oldular...Onlar bir insan değildi,yağmur damlasıydı onlar.Duyguları da yoktu aslında.Sadece hayallerimde büyüyen bir küçük balıktılar ilk önce...;

Birden hayal oltam aklıma geldi.Ve baktığımda kocaman bir balığın oltama takılarak öldüğünü gördüm.

Ne mi yaptım o balığı?
Güzelce pişirip yedim ve size de ikram ettim böylece…



Bu Hikayeleri Okudunuz mu?

---

• Ölümün Soğuk Nefesini Hissetmek…
• Affet Babacıığım
• Acılara Ben Kefilim
• BBb'nin Gizemi
• Bir Aşk Hikayesi