Yalnızlık, rüyaların ortasında
siyah kuşun kanatlarında kaybolmuş
saatin tiktakları
gölgenin derinliğine sürükler zamanı.
Geçmiş,
unutulmuş ellerin izinde
toprağın her adımda bırakacağı sıcaklık
yüzünde büyüyen
bembeyaz yara gibi
göğsünden süzülen hüzün.


Kırık aynada,
yansıyan her bakış
yüzün, içindeki zamanın derinliğine düşen
bırakılmış gölge gibi
büzülür
sözsüz çığlıkla kaybolur.
Damla yaş düşer
gökten değil
kendi göğsünden
ruhun ağrısından.


Açık pencere ardında
solgun çiçek sararmış
rüzgarın öksüz fısıldadığı şarkıda
bütün yollar kaybolur
yüreğin son soluklarında.


Gecenin içinde,
siyah kuşun kanat sesinden başka
hiçbir şey yoktur.
Bütün sesler susar
gözlerin karanlıkta kaybolur.
Adım atarsan
her şey kaybolur
ama bekleyen
başka gölge
başka yalnızlık
belki de zamanın kendisi.



Ümmühan Yıldız