Büyümeye başladı yavaş yavaş
Yetim Ahmet…
Ama kader peşini bırakmadı,
Her adımında bir hastalık bekliyordu sanki.

Kızamık sardı bedenini önce;
Doktorlar yüzünü eğdi sessizce,
‘Ölse de kurtulsa…’ dediler fısıltıyla,
Sanki yaşamak yükmüş gibi o küçücük bedene.

Ardından çiçek patladı teninde,
Ateşi göğe yükseldi,
‘Ölse de acı çekmese…’ dediler bu kez.
Ahmet ölmedi, acıyı yendi;
Çünkü nefes almak bile bir direnişti onun için.

Yaşarken büyümedi yalnızca,
Dayanmayı öğrendi, susmayı öğrendi,
Görmediği anneye değil,
Hayata sığındı sessizce.

Herkes kol kanat gerdi kendince;
Kimisi bir lokma yemek verdi,
Bir kaşık çorbayla büyüttü sevgisini.
Kimisi başını okşayıp şefkat sundu,
‘Kaderi ağır bu çocuğun’ der gibi.

Ama herkes iyi değildi…
Kimi kızdı durduk yere,
Kimi bağırdı sebepsizce,
Yetimliğini bahane edip
Sanki susmak zorundaymış gibi gördüler onu.

Ahmet, bütün duygularla büyüdü;
Ekmekle değil, bazen sevgiyle,
Bazen bağırışlarla…
Hem sığınak gördü insanı,
Hem en derin yarasını.