Ahmet’in son nefesinden önceki tek isteği, babasının yanına defnedilmekti. Hayat boyunca göremediği baba sevgisini, ölümden sonra bile yanında hissedebilmek ister gibiydi. Yakınları, vasiyetini sessizce yerine getirdiler.

Gözyaşları o gün sel oldu…
Yağmurla birlikte herkesin gözünden sanki gökyüzü akıyordu.

Cenazeye gelenlerin sayısı arttıkça, Ahmet’in ne kadar sessiz ama ne kadar derin bir iz bırakmış olduğu ortaya çıkıyordu. Fakirliğin, acının, hastalığın gölgesinde geçen ömrü kalabalığı hiç eksiltmemiş; aksine, iyiliği ile çoğaltmıştı onları.

Tabut toprağa indirildiğinde, evlatları dizlerinin üstüne çöktü. Yıllarca yoklukla büyütülen o üç çocuk, şimdi babalarını yokluğa bırakıyordu. Kürek sesleri toprakla buluşurken, her darbe onların kalbine vuruyor, “gitme baba” diyen sessiz çığlıklar toprağın içine gömülüyordu.