Ve o sabah…
Sessizce teslim etti ruhunu Ahmet.
Ne gök gürledi,
Ne rüzgâr bağırdı;
Sadece içinden bir nefes koptu
Usulca, kimseyi uyandırmadan.

Son bir gayretle çağrıldı ambulans,
Telaşla koşuldu kapılara…
Hastaneye kaldırıldı,
İğneler, damar yolları,
Nefese karışan umutlar
Bir anda çoğaldı etrafında.

Evlatları toplandı başına,
Telaşla, korkuyla,
Sanki gözleriyle hayatı tutacaklarmış gibi
Baktılar babalarına.
Oysa sessizlik çoktan başlamıştı
Onun bedeninde…

Doktorlar koştu,
Zaman yetmedi.
Soğuk makineler, sesleri acıtan soluklar
Hepsi uğraştı ama
Kader pes etmedi bu kez.

Kapı aralandı sonunda,
Soluk soluğa, yüzü düşmüş bir ses
Tek cümleyi bıraktı ardına:
“Tüm müdahalelere rağmen kurtaramadık…”

Bu söz,
Bir bıçak gibi indi yüreklere;
Hastane koridorları yankılandı
Çocukların sessiz çığlığıyla.
Kimse ağlamadı önce,
Çünkü ağlamak bile ağır geliyordu.
Sadece gözler doldu,
Sadece nefesler kesildi.

Ahmet öldü, ama yetimliği değil;
Yetimliği, çocuklarının kaderine değmedi.
Onlara sevgiyi miras bıraktı,
Acıya rağmen ayakta durmayı,
Eksik de olsan şükretmeyi.

O gün bir baba öldü,
Ama bir hayat dersini
Evlatlarına emanet bıraktı:
Sabırla yaşamak,
Şükrederek ölmek…