Necla, klinikteki ilk gününe adım attığında hem heyecanlı hem de biraz gergindi. Kasaba küçüktü; herkes birbirini tanıyordu ve onun yabancı biri olarak gelmesi konuşulacak bir konu olabilirdi. Ama Necla kararlıydı; hastalarına güven vermek ve işine odaklanmak istiyordu.

Klinik, kasabanın ana caddesinde, taş bir binada bulunuyordu. İçeri girdiğinde, içerideki hafif koku ve düzen ona bir huzur verdi. Çalışma masasına oturdu, evrakları inceledi ve ilk hastasının gelmesini bekledi.

Tam o sırada kapı hafifçe açıldı ve Kerem göründü. Elinde küçük bir kağıt poşet vardı, içinde kasabanın ünlü fırınından alınmış taze poğaçalar. Necla’yı görünce hafifçe gülümsedi:

“Merhaba, doktor Hanım. Yeni bir güne başlamışken, size küçük bir sürpriz getirdim. Kasabanın meşhur poğaçaları… biraz enerji verir.”

Necla şaşırdı, ama gülümsemeden edemedi. “Bu çok nazik, teşekkür ederim.”

Kerem, poğaçaları masanın üzerine koyarken hafifçe durakladı. “Bazen küçük sürprizler, insanın gününü tamamen değiştirebilir. Yağmur altında tanıştığımız o akşam gibi…”

Necla’nın gözleri hafifçe parladı; Kerem’in sözlerindeki sıcaklık ve samimiyet onu etkilemişti. Ama aynı zamanda işine odaklanması gerektiğini de hatırladı.

Günün ilerleyen saatlerinde Necla, kasabalı hastalarla tanıştı, onların güvenini kazanmaya çalıştı. Her yeni hasta, ona kasabanın küçük ama samimi dünyasını gösteriyor, kasaba yaşamına daha da ısınmasını sağlıyordu.

Öğle vakti geldiğinde, Necla kısa bir kahve molası vermek için klinik penceresinden dışarı baktı. Dışarısı yine hafif yağmurluydu ve sokaklarda Kerem’i gördü; kitabını eline almış, yürüyüş yapıyordu. Gözleri birbirini buldu, ama hiçbir kelime söylemeden sadece bakıştılar.

O kısa bakış, ikisinin arasında sessiz bir anlaşma gibiydi: Bu kasaba, hayatlarına yavaş yavaş dokunacak, küçük sürprizlerle dolu bir yolculuk onları bekliyordu.