BENİM DE OKULUM VARDI

Okulda ilk günüm, aklımda kalan,
Önlüğümüz kara, yakası yoktu.
Gönlümüz oyunda, bilmezdik yalan,
Kiminin saçında tokası yoktu

Kimi çantasızdı, elinde poşet,
Yırtık ayakkabı, defteri haşat.
Hepsine çok tatlı gelirdi hayat,
Dersleri ihmalin şakası yoktu.

Arkadaşlarımdı Sadegül, Gülcan,
Zaten başka kız da yoktu sınıftan.
Hem üçüz gibiydik, kardeştik candan
Kardeşin kardeşten bıkası yoktu


Küslük yaşanmazdı hiç aramızda,
Çalışkan dururdu ön sıramızda.
Kârımız da birdi, zararımız da,
Kimsenin kimseye cakası yoktu.

Necla Polat

ANNEM

Yavrusun düşünüp, kazarak dağı
İnce eleklerden elemiş annem
İnsanın toprakla kopmazmış bağı
Doğunca höllüğe belemiş annem

"Toprak gibi olsun, gönlü âlâdan
Saklasın yavrumu her tür beladan"
Ellerini açıp yüce Mevla'dan
Hayırlı bir evlat, dilemiş annem...

Binbir emek ile büyütmüş beni
Uykusunu verip uyutmuş beni
Sevgi okulunda eğitmiş beni
Gücünü sabırla bilemiş annem...

İlk göz ağrısını gurbete salmış
Çileli yüreği acıyla dolmuş Bugünlere binbir zorlukla gelmiş
Yılları yıllara ulamış annem...

Kaderine razı, boyun bükerek
Geçermi bir ömür çile çekerek?
Her gün gözlerini yola dikerek
Kızını diline dolamış annem...

Necla Polat





💭 BENİM DE UMUDUM DÜŞLERİM VARDI

Hayat oyununu oynadı hemen,
Fırsat vermedi ki dileyim "aman."
Geçti üzerinden epey bir zaman,
Yıkıldı hayalim, bir efkâr sardı;
Benim de umudum, düşlerim vardı...

Bir mucize olsun, bekledim durdum,
Gönül dünyasına girmekti derdim.
Sığındım Rabb'ime, kadere yordum,
Başlanılan işi bitirmek ârdı (ayıptı);
Benim de umudum, düşlerim vardı...

"Geciktim," diyerek kırdım umudu,
Bitti tüm hevesim, silindi adı.
Nasip değilmiş, ah, dünya muradı;
Yüreğin sesini O da duyardı,
Benim de umudum, düşlerim vardı...

Çocukluk dönemi uzun sürmedi,
Ne çabuk büyüdüm, aklım ermedi.
"Ben ne istiyorum?" kimse sormadı,
Bana tek eğlence dost kitaplardı;
Benim de umudum, düşlerim vardı...

Kalemi, kâğıdı çabuk aldılar,
Akıllara zarar şüphe saldılar.
Ne hâlden anlayıp derdimi bildiler,
Cahille baş etmek gerçekten zordu;
Benim de umudum, düşlerim vardı...

Necla Polat

SEN VAR YA!
Kâğıt kalem olmasa dolmazdı boş yanımız
İlmin değerinden söz ettin öğretmenim
Her birimiz bir yerde kaybolmuştu yönümüz
Topladın bir sınıfta biz ettin öğretmenim


Hayalimi süsledin umutlarım yeşerdi
Kaybolmuş heveslerim bak yeniden aşerdi
Elimden tutmasaydın belki yine düşerdi
Yokuştu tüm yollarım düz ettin öğretmenim


Su dökmeseydin eğer yeşermezdi fidanlar
Sağır olur duymazdı körelirdi vicdanlar
Suçlularla dolardı taşardı tüm zindanlar
Köhne zihniyetleri toz ettin öğretmenim


Düzgün konuşamazdım dilim biraz aksandı
Eksikti cümlelerim, kelimeler noksandı
Bilirdim eksiğim çok nefsim de bir insandı
Ben gözümde sıfırdım, yüz ettin öğretmenim


Sen olmasaydın eğer gönül bağım kururdu
Lezzet vermezdi hayat, can damarım dururdu
Boş gelip boş gitseydim bil ki sonum olurdu
Dört mevsim hazan idim, yaz ettin öğretmenim


Hâtır gönül bilmezdim, insanları kırardım
Her şeye öfkelenir, şu kalbimi yorardım
Tanımazdım kendimi, bir tercüman arardım
Beni hanım hanımcık kız ettin öğretmenim

Necla Polat


SONSUZLUĞUN KALEMİ ÖĞRETMEN
Küçücük ellerime tutuşturdu kalemi.
"Bu kalem var ya" dedi, "yazar cümle âlemi."
Şefkat dolu gözlerle yatıştırdı elemi
"Bu kalem var ya" dedi, "üzer cümle âlemi"

Kalem sana hem yoldaş hem arkadaşın olur.
Kimsesiz hissedersen candan gardaşın olur.
Sırrını vermez ele, dostun sırdaşın olur.
"Bu kalem var ya" dedi, "sezer cümle âlemi."

Doğup batan güneşi bir ayale sığdırır,
Derler, toparlar, aklı bir hayale sığdırır,
Bazen koca cihanı bir tuvale sığdırır.
"Bu kalem var ya" dedi "çizer cümle alemi."

Kainat halısına nakış nakış dokunur,
Ehli sanat olanlar, gıpta ile bakınır.
Sen burada yazarsın, arş alâda okunur
"Bu kalem var ya" dedi, "gezer cümle âlemi."

Necla Polat


ANA YÜREĞİ

Getirdiler yiğidi sardılar al bayrağa,
Bağrı yandı annenin yüreğinde köz kaldı.
Gencecik evladını verdi kara toprağa,
Yıllar yılı susmayan iki kanlı göz kaldı.

ANA olmak çok zordu, bir o kadar da güzel,
Hissettiği her duygu, yalnız anneye özel.
Çevresine bahardı, kendisi döktü gazel,
Ömür denen hayatta yaşanmamış yaz kaldı.

Rahman'dan tecelliydi analık iç güdüsü,
Var olan her dişinin annelikti döngüsü.
Annelere verildi merhameti, sevgisi,
Her annenin dilinde söylenmemiş söz kaldı.

Her çocuk doğurana ana denmez bilirim,
Analık meşaledir, yanar sönmez bilirim.
Ana - evlat acısı artar, dinmez bilirim,
Küçük kızın, kalbinde unutulmaz yüz kaldı.

Necla Polat



ÖNCE YOLDAŞ SONRA YOL

Ezelden beri yolcudur
Kona kona göçer insan
Âb-ı hayat şerbetini
Zehir olsa içer insan...

Hep söyleriz dünya yalan
Hani var mı burda kalan
Sanma mahsul olur talan
Ektiğini biçer insan...

Ömür biter geçer zaman
Dur desen de vermez aman
Son misafir pek çok yaman
Kuş misali uçar insan...

Necla Polat




Dikkat et sen üslûbuna diline
Bu sevdam şiire, şaire değil
Aklına estikçe basma ziline
Gönül bir saraydır daire değil....
Necla Polat


Açtım ellerimi döndüm Mevlaya Perde arkasından Nur verdi bana Meyilim kalmadı artık dünyaya Kalbime sekinet sır verdi bana
Necla Polat


Her gelen dünyada, kalırım sanmış
Kimler geldi geçti yalan dünyadan
Dünya yalan değil meğer insanmış
Sende uyanırsın bir gün rüyadan ...

Necla Polat

Sesli gelir, sessiz gider
Bakmayın o topluluğa
Kendi gibi ıssız gider !

Gönül gözü görmez ise
Gül bağını dermez ise
Aklı hayra yormaz ise
Hisli gelir hissiz gider !
Necla Polat