Oysa dilimde ne aşklar vardı sahiplendiğim. Kimseye bir dokunmuşluğum olmadan yaşadım her türlü mutluluğu. Yalnızlığın başkenti bu yüreğin sınırlarında kaybettiğim delimden bana kalan en değerli şey: Aşk! Onun haberi olmadan yakaladığım her güzelliği sevdim; sevdiğimin. Kayıtlı duruyor beynimin en gizli durağında. Bir gün trenden inip sırtlanmak istercesine saklıyorum düşlerimle.. Yağan yağmurun dingil bakışlarında uzatıyorum gönlümü, beynime sunuyorum bir tepside. Dolduruyor kadehimi bildiği en güzel heyecanlarla!..

Zamanın çok ötesinde yaşadığım bu hayatın en güzel aşkı karşılıksız sevdam oldu. Gördüğümün yarısı doldu içime. Ya sindirene kadar durdu ya da hiç gitmedi artık. Adına ne derler bilmiyorum. Önemli de değil gerçi. Bir insanın varlığını yaşamak doya doya: işte önemli olan buydu, bu kutsal nefesti bana... Uğruna her şeyi feda edebileceğim en güzel şey. Sevdiğim insan bilmez beni. Bildiği anda bırakırım sevmeyi. Ben sevgiye karşılık beklemem çünkü. Ne yaşarsam yaşayayım hep içimde yaşar, yaşatır ve gene kendi içimde öldürürüm!..

Öldürdüğüm ne çok şey oldu bilmeden. Ne kadar çok sevdiysem geride o kadar kan çanağı yürek kaldı benden. Sahiplenemediğimin gözleri arkamda doldu sessizce. Bakamadım geriye o yüzden. Baksaydım taş kesilirdi ruhum kanardım.. Bilmeden gittiğim her defa, kalbime bir çizik daha benden. Kanadıkça yanardım sitemsiz bağrımda. Ne olduğunu anlayana dek bitmişti artık. Sonu kanlı bir ölüm en çok yakışan oldu ömrüme!..

Bir delinin zırhlı bedeninde yaşadığım bu sevda benim hayal ürünüm belki. Kimse anlamasa da olur. Benim yaşadığım şeyler gerçek, bundan eminim. Kızıl saçlarıyla sevdiğim sarı belki ya da kömür karası... Gönlümün orta yerinde sesler çalınıyor kulağıma duyuyorum, yaşıyorum ve sınırsıza ulaşıyorum kendimde. Bir şeyi gerçek kılan nedir aslında? Yaşadığımız hayat bizim duyularımızla hissetlerimiz değil midir ki başka nasıl dokunabiliriz hayata?!..

İşin en ilginç yanı görmediğim gözler hala üstümdeyken, gözlüyorken biri beni tüm çıplaklığımla, ben hala korkusuzca meydan okuyorum delinin ağzından yaşamaya ve var olmaya. Bana kim "yoksun" diyebilir. Kim “Aşkın, sadece zihninin karmaşıklığının bir örtüsüdür ve sen ey olmayan; bırak sevdiğinin beyninde dans etmeyi artık!” diyebilir bilip bilmeden!..

Varlığımın yokluğuna karıştığı bu zamanların tenha yüreğimde bir damla olurum. Boğazım kurur zihin çökeltisinde. Susarım artık yavaşça kimseyi kahretmeden tüm kelebeklerimi azat ederek yüreğimden. Kimse bilmeden yaşarım; delim yağmurun hüznüne boğun eğip küfrederken benim ağzımla. Yağmurda yitirdiği aklını geri getirmek istercesine ve kaybettiği sevdasını bir kez daha yaşam aynasında görmek istercesine boğazımı sıkıyor. Ben yutuyorum kelimelerimi. Ve sızıyorum gönlümde sarhoş şarkılarla bin nefes bir hayat daha yaşlanırken ruhum bu en güzel doğum gününde sevdiğimin!..

İyi ki doğdun deli-i aşk-ı kelebek!.. Doğumunun kutsallığında öpüyorum ruhunu son kucaklamamla, ruhumu alıp da uzaklaşırken sessiz sedasız yüreğimin tenha varoluşlarına sığınıyorum. Benden daha dilsiz çığlıklar yankılanırken sağır vücudumda, gözlerim helak görememekten mutluluğunu sesindeki o tatlı gülüşünle. Pır pırların duruyor hala tadının her zerresi işlenirken içime, sen düşlerinin cesur bekçisi ile yeni günlere hayat vereceksin yıllarca!..

Çünkü: S.e.n.A.ş.k.s.ı.n.!...