Yaşamayı çok sevdim ben esasında. İçinde yaşadığım zindanın küf kokan duvarlarına kazıdım hatıralarımı. Bilseniz ki ne kadar geniş kaldığım yer. Dünyanın bütün aşktan sabıkalıları sığar içine. O yüzden çok hatıram vardır ve hep sızar içime ben istemesem de. Yalnız onları aktaramam kimseye. Dışarısı bana sağır-dilsiz. Seslenişim duyulmaz dışardan. İçini anlamayan bir insanın geniş yüreğinde tutsak olmak böyle bir şey herhalde. Kendisinin dahi bilmediği sırlarında yıllarımı kaybettim anılar kazanarak ne işe yaradıklarını bilmediğim.
Hür gibiyim aslında. Yaşadığım bu dünyada sadece kendime yeni kişiler yaratmam gerekecek. Onlara özgür irade verecek ve büyüteceğim. Şüphesiz ki tanrı değilim. Olmaya da niyetim yok farkındaysanız. Sadece yalnız yaşadığım bu tutsaklıkta kendime yeni bir hayat tasarlamaya uğraşıyorum. Şizofren mi oluyorum o zaman. Hiç sanmıyorum çünkü varlığım başlı başına bir şizofreni değil mi zaten.
İçinde yaşadığım şeyin bir eksiği bir fazlasıyım. İki kişiyim bu bedende. Yaşadığım deli bilmez bunu. O hiçbir şeyin farkında değil zaten. Daha akıllı bir bedende doğsaydım keşke diyorum bazen. Ne çok büyürdü adım. Ne çok bilinir olurdum. Belki büyük bir politikacı, büyük bir işadamı veyahut büyük bir yazar-şair vs. Büyük bir… ile başlayan herhangi bir adam olurduk büyük ihtimalle. Ama bazen de iyi ki bu delide hayat buldum diyorum yoksa yaşatmazlardı beni. İlaçlar, tedaviler, akıl hastanesi, işin yoksa saklan dur ya da verdikleri zehirlerle kan ağlasın için, için için…
Deli deyip geçmeyin çok severler beni. Kimseye bir zararım yok. Hor görürler bazen, bazen benim gibi olmak isterler. Ben insanlara acırım. Deli bunu bilmez ama ben görürüm. İnsanlık zıvanasından taşmış tükenmek yolunda artık. Herkes yaşıyorum sanıyor. Oysa yaşayamadıklarını dahi bilmiyorlar. Herkes deli bir bakıma. Şşşşt!.. Kimseyi uyandırmayın. Aldırmayın siz dediklerime. Gerçi aldırsanız ne aldırmasanız ne :)) Siz de benim hayal gücüm değil misiniz ki!? Sizler de duvarıma eklenecek hatıralardan başka nesiniz?!.