Merhaba,
Bu not, benim yeni hayatımın son saatinin son yazısı. Birazdan tren mola verecek ve ben de ineceğim. Durakta beni kıymetli hocam, babam gibi gördüğüm Bay Joshua Wilhelm bekliyor olacak. Beni öldürecek. Şaka değil, gerçekten…

Üniversiteden ayrılıyordum. Çünkü beni bekleyen bir ülkem, bir bayrağım, canımdan çok sevdiğim ailem ve en önemlisi de ülkemin aydınlık yüzleri vardı. Onlara dersler verecek, hayata hazırlayacak, kendilerine ve ülkelerine faydalı olmaları için elimden ne geliyorsa yapacaktım. Fakat beni bu noktaya getiren, içimdeki Musa’yı öldürüp şimdiki Bay Thomas Freidel’i oluşturan insanlar bunu istemedi. Çünkü onlar da her insan gibiydi; farkları yoktu diğerlerinden. Fransa’dan ayrılmak istediğimde tek bir cümle duydum onlardan:
"Seni sen yapan, bildiğin her şeyi öğreten, hayatını sana bahşeden bu ülkeyi, bu üniversiteyi bırakıp ülkene asla dönemezsin."

Kaçtım. Bir gece ansızın… Bana ait olan ne varsa aldım: kitaplarım, kıyafetlerim, hayallerim, kimliğim… Cibuti’ye dönecektim. Tek hedefim, tek hayalim buydu. Fakat yakaladılar. Çıkamadım bu her tarafı görünmez sınırlarla kaplı ülkeden. Sonra mı? Mahkemeler, duruşmalar, cezaevi hayatı, işkenceler ve daha neler neler… Boş verin. Benim hayatım hiç bilmediğim bir diyarda, kendim ve ülkem adına bir şeyleri başarmak için verdiğim mücadeleyle doldu taştı. Ve şimdi bu mücadeleye veda etme vakti geldi…

Bay Wilhelm’i tehdit ettiler. Kimliği bilinmeyen, mafyatik görünümlü ipsiz sapsız birkaç adam bir gece evini basmışlar. Üniversitedeki hocalık görevine devam etmek istiyorsa beni öldürmesini istemişler. En başta reddetmiş. Ama türlü türlü işkenceler etmişler sonra… Hapishaneden çıkmamla beraber zaten hocalık görevinden atılmıştım. Eşyalarımı hazırladım; bu sefer gerçekten ülkeme dönüyordum. Belki bir hoca olarak değil ama memleketimin bir ferdi olarak dönüyordum. Tam evimden çıkıp tren istasyonuna gidecekken, Wilhelm’in başına gelenler bana gizli bir notla iletildi. Derhal evine gittim. Uzun uzun konuştuk. Hem de son kez olduğunu bile bile...

Ona beni öldürmesini söyledim. Belli ki bu insanlar beni ülkeme döndürmeyecekti. En azından Bay Wilhelm yaşamalıydı. Onun yaşaması da benim ölmeme bağlıydı… Yeni Freidel’lerin yetişmesi için bir şansı daha olabileceğini anlattım Wilhelm’e. Benimse şu saatten sonra pek de bir şansım kalmamıştı… İstemese de kabul etmek zorunda kaldı kararımı. Gözyaşları, ömrü boyunca harcadığı mürekkepler gibiydi adeta… Öylece dökülüyordu…

Ayrıldım sonra Wilhelm’in evinden. İstasyona geldim ve trene bindim. Şu anda da bu mektubu yazıyorum. Kendimi, ülkemi, hayallerimi seviyorum. En çok da mücadelemi… Seni seviyorum Bay Thomas Freidel, gerçek adıyla kıymetli Musa…

Thomas Freidel mektubu bitirdi ve katlayıp çantasına koydu. Tren durdu. Artık büyük yüzleşmenin vakti gelmişti.