Gece ile gündüz gibiyiz sen ve ben sadece gün doğumlarında ve gün batımlarında buluşuyoruz….

Bu sevdayı başlatan gündüzlerime gecelerime yanayım… Acılarım göz göz olmuş ve her gözde bir yara! Yüreğime aklıma bedenime karıştın sen işte …

Uzun zamandır hep seninleyim,önümde arkamda ,yanımda kalbimde hep sennn!Artık sende başlayıp sende bitiyorum ben…

Sanki senin kanatlarınla yol alıyorum her anım seninle anlam bulup güzelleşiyor. Bütün yollarım her dakika her saniye sana çıkıyor kalbimde olmadığın bir an bile yok, sen hep benimlesin, sen hep kalbimdesin. Kanatlarında dolaşıyorum dünyayı … Tat kattın hayatıma… Hem tadım, hem tuzum oldun.

Gecelerden kopup geldin ve nasıl oldu anlamadan girdin hayatıma… Bir çözüm bulamayınca, "Bırakıp git diyorsun ya beni karanlıklarımda, “sen gündüzlere aitsin diyorsun ya " bırakıp gitmek kolay mı o kadar? Başlamak kolay da bitirmek kolay mı, kolay mı söz geçirebilmek kalbe ha sorarım sana kolay mi? Kolay mı başladığın yere dönüp bitirebilmek?

Ne gidebiliyorum ve ne de yanında olabiliyorum çünkü karanlığından bulaşıyor ara sıra bana da..

İşte böyle bir yol ayrımındayım …Kalbim sonuna kadar git diyor koş peşinden, aklım olmazlarda....ikisi arasında sıkışıp kaldım.

Hani bir kelebek hikayesi anlatmıştım sana.

Bir genç kız, bilge adami şaşırtmak ister. İki elinin arasına bir kelebek koyar ve bilge adama, avucumun içinde bir kelebek var, canlı mı, ölü mü?’ diye sorar.

Ölü derse kelebeği salıverecek,canlı derse avucunu bastırıp kelebeği öldürecektir. Bilge adam her ne derse desin tersini ispat etmiş olacaktır.

Kız kapalı tuttuğu ellerini bilgeye dogru uzatıyor:"Avucumun içinde bir kelebek var. Canli mi, ölü mü?…"

Bilge adam cevap vermeden önce, Uzun uzun kızın gözlerinin içine bakar ve cevap verir: 

"Canlı da , ölü de olması senin ellerinde kızım, senin ellerinde…"

Ve ben de demiştim ya sana "Ben de işte bu kelebek gibi avuçlarındayım. Evet uzun bir süre avuçlarında kaldim hatta…Ben bu karanlıklardan bir yol bulup uçacağım ve hatta uçmak üzereyim canımın içi çünkü gelmek istemiyorsun benimle… Sen ise hep güneşe inat inşa ettiğin o karanlıklarında kalacaksın çünkü ben karanlıkta yaşayamam.

Bu defa yalan değil, oyalama degil bir kez daha dönmemek üzere avuçlarına uçup gidiyorum işte … Ya geleceksin benimle ya da kalacaksın sevgisizlik ikliminde… Ama sanırım kalmayi tercih ettin . Korktun güneşten, korktun ışığından … Nasıl ben karanlıklarda yasayamıyorsam sen de hiç alışmamışsın ki gündüzlere yaşamaya… Kendi bencilliğinin kuyusunda yitip gideceksin çünkü çıkarlarını ön planda tutmaya alışmışsın.Birimiz gece, birimiz gündüz.

Er geç bitecegini biliyordum çünkü ağır aksak yürüyordu zaten o nedenle sana demistim en güzel yerinde bırakalım, yıpratmayalım bu sevgiyi diye. Ama sen gülüp geçmistin sözlerime "Neden bırakalım en güzel yerinde, yaşayalım işte demistin ya bana…

Evet yaşadık işte ve…

Ben hep senin içindeki o güzel özü görmeye çalıştım hep sevgimle sihirli bir değnek gibi dokunup, sevgimin seni düzeltebileceğine inanmaya çalıştım ve bu uğurda gayret ettim. Sen ise hep beni karanlığına çekmeye… Hiç düsünmedin ki kelebekler karanlıkta yaşayamaz. Sürüklemeye çalıştın beni kapattın güneşimi, aydınlığımı ve her kızdığında gelmiyorum diye kapattın, sana olan pencerelerimi.

Ve o karanlıkta bir başıma bıraktın beni sanki hiç suçun yokmuş gibi tek suçlu bu sevgide benmişim gibi… Oysa seni sevmekten baska bir suçum yok benim…

İçim yanıyor, gözlerim doluyor zaman zaman yaşadığım gel gitlerden… Ağlayamıyorum inan seni kaybetmesin diye yüregim, çıkıp gitme , ayrı düşme benden diye ağlayamıyorum bile…

Ben sana belki istediğin bir çok seyi veremedim evet… Ama daha değerli bir sey verdim ama sen fark etmedin bile çünkü gözlerin ışıkta görmüyor… Kalbimi verdim aptal , kalbimi… Ve gidiyorum… Ama ahiretinde lazim olur diye sana bırakıyorum kalbimi.

Ve artık, bu defa gerçekten dönmemek üzere uçup gidiyorum avuçlarından …

Mantığım göm diyor göm, bu sevdayı kalbine göm.

Sanırım dinleyeceğim.

Hiç sormadan,çaktırmadan yüreğime
Gömmeliyim seni bulunduğun yere…

Üzgünüm...
Mecburum...