Gece, mahpus olmuş yüreğimde
Dokunmasın..
Dokunmasın kimse yüreğimdeki ateşe
İnsan geceleri müptela olurmuş ya her derde
Sevdan,mermerin üzerine dökülen bir su,
Bir tütsüdür, kalbime akar gözlerinin buğusu..

Zaman kapattı sanki perdelerini
Acının en işlek yerinde durdu tüm saatler
Kor ateşlerle dağladılar kalbimi
O an tekrar tekrar, kardan masallar anlattım kendime
Kanatları kırık kuşlar saldım memleketine

Sağanak bir yağmurun saçlarından tutulmuşsun geceye
Serin düşler biriktirdim,gelesin diye
Zaman,ahir…Zaman,yorgun
Tuttuğumuz dilekleri ateşe verdim
Hüznümü zincirledim sensizliğe

Kırgınım sana,kıydın sevdama
Bir dünya kapanıyor gözlerine
Ve bir ecel gömülüyor vefasız yüreğine

Lambaları yakma artık,bırak karanlık kalsın
Artık hiçbir dille bana seslenmen gerekmiyor
Koca bir sevda şehri gömüldü karlar altına
Daha dokunmadan kurudu aldığın güller

Her deprem sorası yıkılıyor yüreğimdeki şehir
İçimin toprakları kayıyor bir bir
Kalbimin baharlarını bulamıyorum
Sen gittin ya
Artık senden başka gökyüzü aramıyorum

Oysa tek bir gülüşün ısıtacaktı bu kenti
Çözemiyorum sevdanın hasret düğümünü

Ne dünyalar yazdık çizdik olmadı
Bu sevdayla iki satır dolmadı

Bir duanın sessizliği düşerken ruhuma
Ayaz vurmuş gönlüne inat
Yüklenip sırtıma yangınlarımı, fırtınalarımı
Kalbimdeki seni de alıp, bu şehirden gidiyorum..
Ve
Hiç kolay olmayacak biliyorum.