Gece kararınca saçlarından, saatler vurunca gönül teline… Uzanırsın yatağına ve sarılırsın yokluklarına.

İşte anlatamadığın en s/ağır nokta !

Ne kendi içine, ne de odaya sığabiliyorsun. Nefes almaya çalışıyor, ama alamıyorsun.

Ötesi yokluk, ötesi Yusuf’un kuyusu...

Sokaklar eriyor, kaldırımlar eriyor. Başlayıp da bitiremediğin her şey içten içe haykırıyor.

Artık kimse için çabalamıyorum. En ağır anlarda bile hiçbir limana sığınmak istemiyorum. Zaten kimse kimsenin umurunda değil.

Defalarca haksızlıkların ortasında buldum kendimi. Yemediğim tekme kalmadı, okumadığım kitap… Sırtımdan hırkamı çaldılar. Unutmadım, tükürdüğüm kanları bile. Neden herkes bu kadar sahte? Yoruldum, anlayamamaktan, anlatamamaktan kendimi.

Her parçam başka bir yerde, dağılmış gibi.

Gülmek, ağlamak…Hiçbiri gelmiyor içimden. Kelimeler kifayetsiz artık. Doktor ilaç verdi, ama ilaçlarla mı mutlu olacağım?

Yaşamayı başaramıyorum, bu bir gerçek. Ama ölmeyi de... İkisinin arasında gidip geliyorum.

Bir ben miyim bu kadar ince eleyip sık dokuyan, bilmiyorum ki.
Saat ya çok geç oluyor, ya da çok erken.

Cinayet mi bu? Gördüğüm yüzlerden hiçbir şey anlamıyorum.

İnsan aynı anda hem yanar, hem donar mı? Bu kaçıncı zemheri, alışamadım.
Nefes almaya mecburum, kalbim atmaya mecbur.

O kadar işte…
Doğrudur, külden ses çıkmadığı.
Çıkmıyor işte.

İnsan sorusuz, cevapsız kalır mı?

Kalıyor işte...