M. dizlerinin üzerine çöktü, nefesi ve gücü tükenmişti. Başı dönüyor, ormanı tuzaklar gibi dolduran gölgeler, toprağa tutunan sayısız temeli gizliyordu. Günün son ışığı kaybolmuştu.

Kollarını göğsünde sıkıca kavuşturmuştu. Vücudundaki her sinir lifini ve işkence eden organı parçalayan acıyı kontrol etmeye çalışıyordu.

Hayal ettiği şey, aynanın arkasından duyduğu seslerin etkisinden başka bir şey değildi.

Bilinmeyen her gece onları izleyeceklerdi; rejimin kurbanları gözlerinin önünde belirecekti. Gençliği savaşarak geçmişti ve intikam almak isteyen düşman hayat arkadaşını öldürmüştü.

O gecelerde, gruplarına kayıtlı olan karısına sürpriz yapmayı hayal ediyordu.

Mükemmel evlerde birlikte vakit geçirmeyi hayal ediyordu. Kurban Bayramı'nı, karısı için avluda büyük bir mangalda pişen kurbanlık koçun kokusunu hayal ediyordu...
Türkçe. İHA'ları tarafından tespit edilmişlerdi; İlk bombalar yavaş, aralıklı uyarı atışlarıydı. Muhammed, istemsizce derin düşüncelerinden sıyrıldı. Jiyan ve Berivan, telsizle merkezden bilgi toplamaya çalışıyor, en yakın mağaraya sığınmak zorunda kalıyorlardı.
Ayşe ise bombalar düşerken İstanbul'daki atölyesinin durumunu merak ediyordu.
Oğlu tuvale dokunmamıştı; işi kabul ettiğinden beri, orada yaşayanlar onu rahatsız ediyor, zengin bir iş adamının işlerini sürdürüyorlardı.
Sürekli ilgi isteyen ama istenmeyen, bir tür evcil hayvan olan bir tuval.
Bir sipariş. Üzerindeki çalışmalar iyi para getiriyordu.
Zamanını yönet. Bir müşterisinin yanındaydı ve eski kocası, fotoğrafının çizilmesi için randevu talep etmişti ve ilişkilerle ilgileniyordu.
Sanatta mutlaklık yoktur, ancak eski kocası her zaman doğruları ve yanlışları aramıştı.
Ayşe mağaraya girer girmez haritayı açtı, sahte bir anı gibi alkolün verdiği iyimserliği bekledi. Geri döndüğünde. Haritaya bakınca, haritanın daha önce incelenmesi gerektiğini düşündü, ancak mağarada hâlâ bulunanlara göre, telsizden yeniydi. Koordinatları alabilirlerdi.

Ertesi gün doğmadan yola çıktıklarında, güneşle birlikte görsel çekiciliği de kayboldu. Etraftaki çimenlerin üzerinde yoğun bir soğuk sis vardı ve Ayşe nefesinin havada donduğunu hissetti.

Annesinin orada kaldığı son gece, annesine sesli mesaj bırakmıştı. "Neden telefonuna cevap vermiyorsun?
Sadece nasıl yapıldığını bilmek istiyorum. Sen bir sanatçı ve sanat ustasısın. Zaman zamana ihtiyaç duyar, senin için çok endişeleniyorum tatlım."
Annesi ona hep böyle seslenirdi.
Ayşe'yi cesetten kurtarabilen tek kişi Ayşe'ydi.
Ayşe uzaklardan bir ses duydu.
Daha önce hiç duymadığı kadar yüksek ve tiz bir sesti.
Saatlerdir tek bir hayvan bile görmemişlerdi.
Ayşe çok etkileyiciydi.
Jiyan ve Berivan hedeflerine vardıklarında, rejim için uzun süredir çalışan bir adamın kızı olduğu için kendini öldürebilirdi ve ayrılıkçı Kürt milisleri için bir intikam fırsatıydı. Güvendiği tek kişi, kiralık katil Muhammed'di. Muhammed, sadece kocasının katilini değil, örgütün üst düzey üyelerini de IŞİD'den elde ettiği tomarla dolarla ortadan kaldırmıştı.
"Ses çıkarma," dedi M.
"Ne buz çatırtısı ne de kırağı sesi," diye devam etti Ayşe, bulabildiği her türlü sıcaklığa dalmış, o doğaüstü sesin geri dönüşünü bekleyerek.


Ayşe'nin ayaklarının işaret ettiği bir ışık belirdi. Paltoları. Onları fırlattı, birinin ayağıyla itti.
Hiçbir yerde bu kadar yorgun hissetmemişti.
Etrafında buzun ince bir yumurta kabuğu gibi çıtırdayıp kırıldığını duyabiliyordu.

Radyodaki plastik soğuktu. Piline ölümcül bir sertlik yerleşmişti; Türk bordo berelilerinin nefesini hissedebiliyorlardı.