2. Masal: Cesur Karınca ve Tembel Çekirge
Yaz mevsiminin en sıcak günleriydi. Çalışkan Karınca Mışka, küçücük bacaklarıyla hiç durmadan çalışıyordu. Kış gelmeden yuvasını doldurmak için sırtında bir pirinç tanesi taşıyordu. O sırada, sazını eline almış Çekirge Cırtlak, büyük bir ayçiçeğinin gölgesinde uzanmış, keyifli keyifli şarkı söylüyordu:
"Cırt cırt! Güneş parlıyor! Neden çalışayım ki? Cırt cırt! Yarın çok uzakta!"
Mışka, terini silerek Cırtlak'a seslenmiş: "Cırtlak, kış yaklaşıyor! Sen de yiyecek toplasan iyi edersin!"
Cırtlak, sazını bırakıp gülmüş: "Aman Karınca kardeş! Daha çok var. Gel, biraz müzik dinle, hayatın tadını çıkar!"
Mışka, onun tembelliğine aldırış etmemiş ve kararlılıkla çalışmaya devam etmiş.
Derken soğuk rüzgarlar esmeye başlamış ve bir sabah, her yer bembeyaz karla kaplanmış. Cırtlak’ın sazı artık soğuktan donuyor, karnı zil çalıyormuş. Çaresiz kalan Cırtlak, kapısını çaldığı tek yer, Mışka'nın sıcacık ve ağzına kadar dolu yuvası olmuş.
Mışka, onu içeri almış ve bir tabak dolusu buğday vermiş. Mışka şöyle demiş: "Yardım etmek güzel ama unutma sevgili Cırtlak, çalışkanlık ve önceden hazırlık yapmak, en büyük hazinedir."
Cırtlak, o kış dersini almış. Söz vermiş: Bir sonraki yaz, o da en az Mışka kadar çalışkan olacakmış.