Dünyada olmak acıdır.

Öğrendim.Hayat ne kadar karmaşıksa
İyilik o kadar yalın

Sen ki aşkını
Karanlık bir odada
Uykuya dalmadan fısıldadın
Rahmetin yine de topraktan olur

Yol biter
Dünya başlayınca

Deniz kal diyor sadece
Kal ki ömrün,
Gelip geçen yolculara
Bakmakla geçsin.

Bak burada tanrı iyi.
Bu kasaba,
Dünya burada başlıyormuş
Gibi duruyor.

Gözaltlarına yerleşen çizgiler
Çocukluğa dönüyorsa,
Aynı topraklarda,
Gelinciklere bakınca,
Aşk başlar.

Annem yoldan gelmiş
yol olmuş kardeşime,
Ölümleri gösteriyor.
Birlikte ağlıyorlar.
Ben güneşe ağlayacağım.
Issızlığına bu tepelerin.

Çocukluğumla aramda ölüm var.
Ölümle hayat arasına sıkışmış, uykulu, kadim bir tepedeyim.

Ellerinde yanan odunlar taşıyan kadınlar
Siyah kazanların pası çökmüş yaşlılığıyla
Dolaşıp duruyorlar.Yılan ve akrep karanlığıyla.

Hayat bir zehre gizlenir
Çoğalır sabırla.

Dedi ki bana “ ölümsün sen “
Mutlak
Mutlak olan.

Kuru düşünme cehennemi
Nemlidir
Ve ayak izleri vardır
Önceden
Gidecek olan herkesin

Öldürse de su seni
Görerek öldürür
Susuz kuyudan kork

İnsan bir hata diyor durmadan
Ve hatasını düzeltmek için
Acı veriyor
Sadece acı.

Biz denize düşürsek de ateşi
O hep yanar.
Issızlık bahşeder karanlığa. Yanar.

Ağırlaşan gövdemiz
Gece uyandırır.
Mezar gibidir avlulu evler.
Çocukluk bir uykudur. Uzun sürer.

Bir insanı en iyi sevişirken tanırız.
Kalbimizi birlikte çürütürken.

Herkes sesiyle vardı
Ve duruşuyla gövdesinin.

Biz sanıyorduk ki,
Bir yaradılış varsa aşkadır
Ne hata.
Sonsuzluğaymış meğer

O gece ölebilirdim seninle
Karanlık ormanda ilerleyen suda
Suya düşen ay ve seslerle.

Sular bir şey hatırlatmadığında.
Her renk kendi bahtıyla boğulacak.

Duygular, bir kapıdan geri döndüğünde gerçekleştirir ruhu.
Günah yok. Yanılmış bir kalp var.

Ona bir ruhun soğumasını göstereceğim.
Çocuk olmayı ve anneyi beklemeden karanlıkta uyumayı.

Kanlı bir deniz ve yeryüzü sanılan boşluk.
Boşlukta kımıldayan dünya

Büyük bir kainatı geçtim denizinde ben.

Kardeşlik eski bir masalın bilgisinde kaldı.
Kardeşlik acımaydı.

yeter" diyorum.
"gidin ve öldürmeyin"
ağzımda kesik bir gülüş. Kâbus olmalı.

Ölü oğullar. Kurban hepsi.
Sanki onlara, kurban oluşlarını hatırlatmak için var yeryüzü. Yüzleşiyoruz.

Eskidendi, koca bir ruhla giriyordum bahçeye Mavi çiçeklere bakıyordum ve işte şu diyordum Nasıl da benziyor bana.

Sevgilim döndü yalnızlığıma
Öptü alnımdan ve güzelleştim.

Böyle sabahlarda beni sevgisiyle acıtmış
Herkesi hatırlarım.

Ağır kokuyor dünya, kan kokusu bu, korkunç

Bir zambağın kendini açma arzusuyla,
Kapanma isteği arasında geçen an,
O andı hayatı yapan.

Ay kendini dünyadan esirgemekle,
Aşkı veriyordu bize. Ben anladım
Ve dedim ki sevgilime,
Seninim. Göğün karanlık bir köşesinde