Zaman... O, görünmez şef,
Koca evrenin devasa orkestrasını yöneten.
Ne bir saniye erken, ne bir saniye geç;
Her şey, kendi ezelî ritminde ilerler.
Bir tohumun çatlaması, bir yıldızın ölümü,
Bir bebeğin ilk nefesi, bir yaprağın vedası...
Hepsi, aynı büyük makamın farklı vuruşlarıdır.
Hızlı kısımlar, coşkun, nefes kesici dakikalarımız;
Yavaş kısımlar, derin düşüncelere daldığımız,
Bekleyişin ve sabrın uzun notalarıdır.
Biz, bu ritmin içinde kaybolan,
Kendi hızımızı evrenin hızıyla eşitlemeye çalışan küçük dansçılarız.
Bazen ayak uyduramayız, takılıp düşeriz telaşa,
Bazen gereksiz bir aceleyle notaları atlarız.
Oysa ki armoni, acele etmemekte gizli.
Mükemmeliyet, çabuklukta değil,
Akışa teslim olmakta.
Güneşin doğuşunu beklemek,
Ayın dolunay olgunluğuna erişmesini izlemek,
Doğanın kendisi gibi olmak,
Hiç zorlamadan, tam vaktinde.
Zamanın ritmine uyum sağladığında,
İçindeki o dayanılmaz gerilim çözülür.
Kendi varoluşunun, bu büyük kozmik senfoninin
Küçük ama eşsiz bir parçası olduğunu anlarsın.
Ve bu anlayış, en derin, en dinlendirici huzurun armonisi olur.