Seni en çok nerede aradığımı biliyor musun?
Kapının eşiğinde değil,
eski bir fotoğrafta da değil.
En çok,
evin mutlak sessizliğinde arıyorum.
Hani bazen olur ya;
bir kelime söylersin
ama karşındaki duyamaz.
İşte senin sesin,
şimdi benim içimde öyle.
Kaybolmuş bir fısıltı.
Rüzgâr estiğinde,
o perdenin hafifçe havalanışında,
senin adımı söylediğini sanıyorum.
Duymuyorum, ama anlıyorum.
Sadece bir titreşim,
bir havanın yer değiştirmesi.
Bu, delilik değil.
Bu, beynimin senin sesinin armonisini
asla unutamaması.
O sesin frekansını,
boşluğa yansıtması.
Benim için özlem,
büyük bir çığlık atmak değil.
O, sessizliğin her bir milimetresini
tarayarak,
senin son nefesinin
nerede takılıp kaldığını
bulmaya çalışmaktır.
Sonsuza dek sürecek bir iz sürme.
Seni, artık var olmayan
o en nazik fısıltının
ardında bulmak.