Gençliğimizin aşkı,
yüksek volümlü bir melodiydi.
Tiz notalarla, dramatik duraksamalarla doluydu.
Sesimiz gürültülüydü.
Yıllar geçti.
Cildimiz inceldi.
Saçlarımıza kar düştü.
Ve biz, konuşmayı azalttık.
Artık birbirimize bakarak,
sessizliğin içinde,
birbirimizin cümlelerini
tamamlayabiliyoruz.
Sözsüz bir anlaşma.
Binlerce kez yinelenmiş
bir yemin.
Birlikte yaşlanmak;
birbirini ezberlemek demek.
Senin uyku ritmini,
bir iç çekişinin nedenini,
elinin soğukluğunu,
artık bilmek.
Büyük bir gürültü yapmıyoruz.
Sadece, kanepede yan yana oturuyoruz.
Dışarıdaki dünya akıp giderken,
bizim aramızda kurduğumuz
o huzurlu sessizlik.
Bu, aşkın en olgun hali.
En derin, en sakin armoni.
Birbirimize verdiğimiz en büyük söz,
sadece bir fısıltıdan ibaret:
"Buradayım. Ve hep burada olacağım."
İki kalbin,
aynı yavaş tempoda
sonsuza dek atışı.